POKUŠAJ DŽELATA PRETVORITI U ŽRTVU: Marko Kovač sa naslovnicom njegove knjige

PIŠE: AVDO HUSEINOVIĆ U presudama za genocid između ostalog naglašava se „da je utvrđeno postojanje namjere uništenja jednog naroda...“ Pitanje svih pitanja je „da li će, i kada će, tu namjeru neko iz srpskog korpusa odjaviti?“

Na planetarnoj pozornici haške presude su bitan prilog historiji čovječanstva, a one će stoljećima poslije nas govoriti da su na kraju 20-tog stoljeća, srpske vojne i policijske snage u Bosni izvršile genocid nad Bošnjacima.

Iako je genocid nad Bošnjacima od 1992. do 1995. najdokumentovaniji, on je ujedno i najnegiraniji. Negiranje genocida je gotovo identično surovo kao i njegovo izvršenje na terenu, jer se negiranjem, kao zadnjom fazom genocida, nastoje očuvati rezultati genocida i poslati poruka da postoji mogućnost njegovog ponavaljanja. Genocid, zločini, progon, urbicid, silovanja, pljačke..... bit će za 30-40 godina zaboravljeni. Očišćene bošnjačke teritorije ostaju trajno srpske. Ovo je ključna vodilja srpske politike.

Da je laži o nepostojanju logora, negiranje zločina, silovanja... sasvim strateški projektovano osmislio i nadgledao akademik Dobrica Ćosić, najlakše je zaključiti iz njegovog „Bosanskog rata“.

Čitav Zapad”, tvrdi Ćosić, “pristrasno i snažno podržava Muslimane. Zapad sa islamskim svetom je antisrpski raspoložen i neće nam dozvoliti da ostvarimo svoja nacionalna prava. Nastavljaju se naša sudbinska iskušenja”. U Britaniji, Americi i Evropi, halucinira Ćosić, postoji “antisrpska propaganda i srbofobija” i “satanizacija srpskog naroda”. Ćosića je, piše 19. februara 1993, “obuzimalo” “mučno osećanje: nad srpskim narodom se vrši i duhovni genocid”. U tom “mučnom osećanju” Ćosić, kako je to samo njemu svojstveno, bez imalo stida i(ili) griže savjesti, iznosi brojne laži i falsifikate, kako bi “razotkrio”, kako to on kaže – “propagandni scenario” i “organizovano laganje” Evropske unije i Sjedinjenih Američkih Država o (srpskim) zločinima genocida nad Muslimanima, a sve u cilju negiranja (srpskog) genocida nad Bošnjacima, pri čemu, pored ostalog, iznosi tvrdnju da su Srbi “žrtveni jarci kraja jednog zločinačkog veka”: “Mi smo se jedini, baš kao i 1941. godine, u borbi za svoja prava suprotstavili ’novom svetskom poretku’; sada jedino mi Srbi ne pristajemo da nam Evropska zajednica i Amerika omeđe tor, po svome iseku narodni organizam na tri dela i primoraju nas na potčinjavanje. Stavili su nas u geto, a sada peru svoju prljavu savest, napadajući nas kao agresore, pa kada ta laž od dugotrajne upotrebe postane sumnjiva, Evropa i Amerika nas duhovno i moralno poništavaju: varvarizuju nas. Optužuju nas za etničko čišćenje i silovanje šezdeset hiljada Muslimanki, za mučenje i izgladnjivanje ’jadnih Muslimana’ u koncentracionim logorima… A sve te zločine vrše Hrvati i Muslimani, koji su proglašeni srpskim žrtvama. Taj propagandni scenario je postupno razvijen: najpre smo bili agresori u vlastitoj zemlji; onda smo pred pekarom i na pijaci minama ubijali vlastiti narod; pa smo postali osnivači koncentracionih logora. Kada se i to pokazalo kao politički nedovoljna laž, po inerciji srbofobije i totalitarnog ’organizovanog laganja’ u Nemačkoj i Americi, smišljena je najapsurdnija kleveta: silovanje šezdeset hiljada, pa sto hiljada Muslimanki, već kako ko od novinara i ’lobista’ proceni da će biti ubedljivije i šokantnije. Treba u očima sveta da postanemo narod varvara i zločinaca da bi gospodari ’novog svetskog poretka’ imali moralno pravo da nas unište. Srbi su žrtvovani jarci kraja jednog zločinačkog veka.”

Po Ćosićevom testamentu svakodnevno se, osmišljeno i institucionalno, nastavlja tamo gdje „otac srpske nacije“ stao.

Ovih dana, ratni komandant Taktičke grupe „Foča - Drina“ Vojske Republike Srpske, pukovnik Marko Kovač, objavio je knjigu pod nazivom „Teški zločini - genocid Armije RBiH nad srpskim narodom u opštini Foča 1992-1995.“

Marko Kovač je knjigu objavio u Kragujevcu. Kao i većina visokih oficira Vojske Republike Srpske, iz straha od hapšenja za ratne zločine u Bosni, i Kovač se krije u Srbiji.

Svakom, iole upućenom, jasno je da je knjiga objavljena s ciljem negiranja zločina protiv čovječnosti nad Bošnjacima Foče u periodu 1992 - 1995.

Kovač je knjigom pokušao dželata pretvoriti u žrtvu i naslov knjige bi realno mogao glasiti „Kad dželati žrtve postanu“.

Pored mnogobrojnih izrečenih laži pukovnik Kovač, jedan od predvodnika zločina nad Bošnjacima, na najbrutalniji način negira velike srpske zločine sprovedene tokom agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu nad Bošnjacima u Foči.

U priči naslovljenoj „Laži o silovanim muslimankama u Foči“, pukovnik Kovač piše: “Silovanje Srba nad Muslimankama je najveća neistina izrečena od strane zapadnih i muslimanskih obaveštajnih službi. Optuženi Srbi za silovanje u Foči: Tuta, Klanfa, Žaga, Nino, Gojko i Gagović - to je najveća laž. Upravo su oni silovani od strane posebno obučavanih Muslimanki za obaveštajce i one su namenski ubačene u Foču prema pripadnicima paravojnih sastava u Foči. Žene Muslimanke kod navedenih paravojnih boraca imale su sigurnost života, stanove, telefone, hranu i što je najvažnije značajne obaveštajne podatke o mome rukovođenju i komandovanju i borbenim aktivnostima. Te žene su izjavile da nisu silovane, već da je to bila velika ljubav iz mladih dana. To su i kod predsednika Karadžića izjavile, a kod Alije su morale da lažu i sve su izjavile da su silovane.
Na suđenje u Haškom tribunalu nisu htele da idu radi svedočenja, već je išla žena plaćenik - lažni svedok.“

Ovo su možda i najjezivije laži koje je neko iznio s ciljem negiranja srpskih zločina u Bosni. Pukovnik Kovač svjesno negira haške presude izrečene za brojna silovanja fočanskim monstrumima, a onda ih pokušava amnestirati nazivajući ih pripadnicima paravojnih (nekontrolisanih) snaga. Međutim, činjenice govore drugačije. Nabrojani ratni zločinci, silovatelji Bošnjakinja i ubice mnogih Bošnjaka, bili su pripadnici zločinačke vojske kojom je upravo komandovao pukovnik Kovač.

Zločinac Janko Janjić Tuta

Janko Janjić Tuta, od oca Milorada, rođen 17. juna 1957. u Miljevini, opština Foča, bio je stalno nastanjen u Foči, u ulici Moše Pijade br. 6. Janjić je bio pripadnik 4. bataljona Fočanske brigade Vojske RS. Ubijen je 12.oktobra 2000. od strane pripadnika SFOR-a prilikom pokušaja hapšenja u ulici Njegoševa bb u Foči. Prema saopštenju SFOR-a, dvojica njihovih pripadnika su poginula, a dvojica lakše povrijeđena u obračunu sa Janjićem, koji je aktivirao ručnu bombu.

Radomir Kovač Klanfa, od oca Milenka, rođen 31. marta 1961. u Foči, bio je stalno nastanjen u Foči u Samoborskoj ulici. Bio je jedan od zamjenika komandira Vojne policije Fočanske brigade Vojske RS. Kovača su 01.avgusta 1999. godine u njegovom stanu u Ulici Kralja Petra Karađorđevića, u centru Foče uhapsili pripadnici francuskih snaga SFOR-a. Osuđen je na 20 godina zatvora za zločine protiv čovječnosti usmjerene protiv civilnog bošnjačkog stanovništva Foče, što uključuje sistematska silovanja žena i djevojčica od kojih su neke imale samo dvanaest godina. Nakon što je odslužio 14 od 20 godina kazne, Haški tribunal ga je u julu 2013. pustio na slobodu. Kaznu je izdržavao u Norveškoj.

Zločinac Radomir Kovač Klanfa

Dragoljub Kunarac Žaga je prvi optuženi za silovanje i mučenje Bošnjakinja, koji se dobrovoljno predao 04. marta 1998. francuskim vojnicima SFOR-a u Filipovićima nedaleko od Foče. Bio je komandir specijalne jedinice Fočanske brigade VRS zv. "Žaga". Kunarac je u Haagu osuđen na 28 godina zatvora za više silovanja, te za porobljavanje dvije žene koje je potpuno lišio kontrole nad njihovim životima i prema njima postupao kao prema svom vlasništvu. Kaznu izdržava u Njemačkoj.

Zločinac Dragoljub Kunarac Žaga Zločinac Gojko Janković Zlikovac platio glavom: Dragan Gagović

Gojko Janković, sin Danila, rođen 31. oktobra 1954. u selu Trbušće u opštini Foča, prije rata sitni trgovac, bio je komandant bataljona u sklopu Fočanske brigade Vojske RS. Vlada Sjedinjenih Država nudila je nagradu od pet miliona američkih dolara za podatke kojima bi se Janković izveo pred lice pravde. Nakon četverogodišnjeg skrivanja u Moskvi pod lažnim imenom Milan Janković, Gojko je odlučio u aprilu 2005. godine da se dobrovoljno preda Haškom tribunalu. Predmet Gojko Janković je drugi po redu koje je vlastima BiH ustupio Haški tribunal. Samo suđenje je trajalo nešto više od godinu dana. Pored brojnih svjedoka koji su saslušani, Tužilaštvo je pročitalo i iskaz djevojčice koja je imala 12 godina, kada ju je Janković prvi put silovao. Nije imala hrabrosti sjesti preko puta njega ni nakon toliko godina.

Suđeno mu je u Sarajevu pred Sudom BiH, gdje je kazna izrečena u novembru 2007. godine. Janković je osuđen na 34 godine zatvora, između ostalog, zbog silovanja i držanja u seksualnom ropstvu jedne djevojčice u Foči tokom rata
“Znala sam da je imao ženu i troje djece. Jedna mu je kćerka bila godinu mlađa od mene. Druga djeca su mu bila još mlađa. Pitala sam ga kako može silovati nekoga ko ima godina kao njegova kćerka. To ga je jako ljutilo. Nisam smjela insistirati na odgovoru”, rekla je 1998. godine haškim istražiteljima svjedokinja 186, koja je šest mjeseci bila lična seksualna robinja optuženog Jankovića.

Dragan Gagović, od oca Milorada, rođen 13. juna 1960. u Ustikotlini, bio je stalno nastanjen u Ustikotlini u opštini Foča. Po profesiji defektolog do 1990. godine radio je kao vaspitač u KP domu u Foči. Nakon okupacije Foče u aprilu 1992. postavljen je od strane SDS-a za načelnika milicije u Foči. Gagović, kao šef milicije, bio je osoba zadužena za pritvaranje i puštanje Bošnjakinja, koje su bile zatočene u Foči. Bio je zadužen za životne uslove zatočenika u sportskoj dvorani "Partizan", objektu u kojem su bile zatočene žene, djeca i stariji muškarci od jula do avgusta 1992.

Napustivši policiju počeo je da se bavi privatnim biznisom osnovavši špeditersku firmu "Ipon". Bio je trener u Karate kluba "Sutjeska" u Foči. Dragan Gagović – ubijen je 09. januara 1999. od strane francuskih vojnika SFOR-a, prilikom pokušaja hapšenja na putu između Ustiprače i Čajniča. Naime, jedinice SFOR-a učinile su prepad i ubile Dragana Gagovića na ovom putu kada se on, sa još petoro djece (starosti od 11 do 12 godina) koje je vozio u svom automobilu marke "golf", vraćao sa kursa za karatiste koji je održan na planini Tari u Srbiji.

Srpski teror na području opštine Foča, tokom 1992. i 1993.godine, po svojim zvjerstvima nadmašio je najbolesniju ljudsku maštu. Naročito kad je riječ o masovim silovanjima u posebnim logorima, gdje su se nad ženama i djevojčicama iživljavali pripadnici Vojske i policije Republike Srpske, kao i mnogobrojni plaćenici iz Srbije i Crne Gore. Ubijeno je oko 2.000 Bošnjaka, a prema podacima Udruženja "Žena-žrtva rata" u ovom gradu je ubijeno 586 žena.

Za tijelima nekih od njih, poput dvanaestogodišnje Almire Bektović koju su fočanski monstrumi nakon mjeseci silovanja prodali nekom Crnogorcu za 200 njemačkih maraka, i danas se traga.

U presudama za genocid između ostalog naglašava se „da je utvrđeno postojanje namjere uništenja jednog naroda...“
Pitanje svih pitanja je „da li će, i kada će, tu namjeru neko iz srpskog korpusa odjaviti?“

Kada će doći do odjave genocida, odustajanja od uništenja Bošnjaka, ne samo u Bosni i Hercegovini, nego i na drugim dijelovima Balkana?

Sudeći po učestalom negiranju, odjava genocidne namjere je predaleko, poštenije kazati da do nje doći neće.

Da je to tako, ovih dana me, pored svakodnevnih srbijanskih emisija i pisanja popularnih dnevnih listova koji se takmiče u huškanju na nove krvave pohode i negiranju genocida, uvjerilo i čitanje sramotne knjige, sramotnog pukovnika Marka Kovača, komandanta sramotne Taktičke grupe „Foča-Drina“ Vojske Republike Srpske.