Autor: Nedžad Ahatović, prof. Odbrane i sigurnosti: Kompletan sukob na tlu bivše Jugoslavije planiran je netom prije smrti Josipa Broza Tita i formuliran u tajnom planu ex. JNA pod kodnim nazivom S-2 popularno nazvanom u medijima „RAM“. Imajući u vidu da je za Bosansku epizodu navedenog ratnog plana Slobodan Milošević, „Paljanskim banditosima“ iz rukovodstva SDS-a na raspolaganje za uspostavu Republike Srpske Bosne i Hercegovine stavio vojnu silu reda veličine 2 milijarde USD kojom je neposredno rukovodio profesionalni oficirski kadar Vojske Jugoslavije, pravo je čudo što je Republika Bosna i Hercegovina odbranjena. Gotovo nevjerovatnim se čini da je Armija R BiH koja u doba prvih borbenih djelovanja agresora nije uopšte postojala kao organizirana vojna formacija, uspjela da se u kratkom vremenu organizira i da izvrši strategijski prihvat agresorskih snaga.

U srijedu, 22.11.2017. godine za zločin genocida, teške povrede običaja ratovanja i zločine protiv čovječnosti i druge zločine pred Haškim Tribunalom za bivšu Jugoslaviju na doživotnu kaznu zatvora osuđen je Mladić Neđe Ratko, bivši potpukovnik bivše JNA i general pukovnik bivše Vojske Jugoslavije u penziji.

U skladu sa izrečenom presudom, a na osnovu nepobitnih činjenica, kriv je zato što je tokom agresije na Republiku BiH u ulozi komandanta agresorskih snaga odnosno Operativne Grupe Vojske Jugoslavije u BiH koja se u literaturi naziva još i „Vojskom Republike Srpske - VRS“ namjerno i sa predumišljajem naređivao i ponekad lično prisustvovao masovnim ubijanjima civila i ratnih zarobljenika. Zato što je sprovodio oružane kampanje artiljerijskog i snajperskog terorisanja, paljenja i pljačkanja imovine i silovanja i likvidacije civila na teritorijama koje je oružano okupirala ili stavila u poluokruženje ili okruženje Vojska Jugoslavije odnosno njena OG tzv. „VRS“. Zato što je naredio i sproveo u djelo namjeru izvršenja zločina genocida u Srebrenici nad zarobljenim muškarcima žiteljima ovog grada kojeg je zauzela Vojska Jugoslavije odnosno njena OG tzv. „VRS“.

Tokom njegovog komandovanja OG Vojske Jugoslavije tzv. „VRS“ u agresiji na Republiku Bosnu i Hercegovinu u neposrednim oružanim djelovanjima od ukupnog broja poginulih i nastradalih ljudi, njih preko 85% činili su civili. Uz apsolutnu logističku i političku podršku režima Slobodana Miloševića, tzv. „VRS“ kao vojna formacija Vojske Jugoslavije pod komandom Mladić Neđe Ratka, svojim borbenim djelovanjima za primarni ratni cilj je imala promjenu demografske strukture stanovništva na teritoriji pod njihovom kontrolom koju su nastojali proširiti. U tu svrhu rušeni su i opustošeni sakralni objekti, groblja, kulturne i historijske građevine i privatna imovina stanovništva koje nije bilo etnički poželjno na toj teritoriji. Ono etnički nepoželjno stanovništvo koje nije moglo biti predmetom neposrednog nasilja, a bilo je u dometu pješadijskog naoružanja, te lake i teške artiljerije i avijacije gađano je neselektivnom vatrom kako bi se što više umanjila i na kraju izbrisala biološka supstanca za fizičku reprodukciju etnički nepoželjnog elementa. Sve ove aktivnosti pratila je propaganda bazirana na genocidnoj ideologiji koja je u svojoj osnovi razmatrala kreiranje etnički čiste srpske države na teritoriji suverene i međunarodno priznate Republike Bosne i Hercegovine i to nakon njenog fizičkog nestanka sa svjetske političke mape. Puni naziv te satelitske tvorevine Miloševićevog režima koju je mačem i ognjem u krvi nevinih krčio i stvarao Mladić Neđe Ratko bio je Republika Srpska Bosna i Hercegovina. Ova kvazi država trebala je biti pravno anektirana Saveznoj Republici Jugoslaviji kao njena prva od ukupno dvije regije Zapadnih Srpskih Zemalja u čiji sastav je ulazila i bivša Srpska Republika Krajina rasprostranjena na 1/3 teritorije Republike Hrvatske.

Kompletan sukob na tlu bivše Jugoslavije planiran je netom prije smrti Josipa Broza Tita i formuliran u tajnom planu ex. JNA pod kodnim nazivom S-2 popularno nazvanom u medijima „RAM“. Imajući u vidu da je za Bosansku epizodu navedenog ratnog plana Slobodan Milošević, „Paljanskim banditosima“ iz rukovodstva SDS-a na raspolaganje za uspostavu Republike Srpske Bosne i Hercegovine stavio vojnu silu reda veličine 2 milijarde USD kojom je neposredno rukovodio profesionalni oficirski kadar Vojske Jugoslavije, pravo je čudo što je Republika Bosna i Hercegovina odbranjena. Gotovo nevjerovatnim se čini da je Armija R BiH koja u doba prvih borbenih djelovanja agresora nije uopšte postojala kao organizirana vojna formacija, uspjela da se u kratkom vremenu organizira i da izvrši strategijski prihvat agresorskih snaga. Zatim da agresora zaustavi i odbaci tjerajući ga u defanzivu, te mu na taj način onemogući da ovlada centralnim djelom zemlje odnosno ključnim područjem između Tuzle, Zenice, Travnika, Sarajeva i Mostara. Branitelji su isprva neorganizirano i mjestimično pružali očajnički otpor usporavajući i nanoseći agresoru velike gubitke, što je dovelo do kreiranja nekoliko opkoljenih enklava Goražda, Žepe, Srebrenice, Bihaća i Sarajeva. Ove enklave su držane u potpunom obruču i bile su izložene svim metodama specijalnog rata, te djelovanju hemijskih i bioloških agenasa, pješadije, oklopnih jedinica, avijacije, artiljerije, raketa zemlja-zemlja, te drugog oružja i oruđa i to uglavnom po civilnim ciljevima.

Kriv je!!! (Ilustracija: Šrukrija Meholjić)

Agresor je uspio da 1995. godine da vojno neutralizira enklave Srebrenicu i Žepu, ali je pri tom izvršio i zločin genocida za šta je pored ostalih direktno odgovoran i osuđen Mladić Neđe Ratko. Operacija SANA 95 koju je u jesen 1995. godine izvela Armija R BiH uz sadejstvo sa HV i HVO predstavlja apsolutni vojni uspjeh i katastrofalni vojni poraz Vojske Jugoslavije u BiH. Vojska Jugoslavije je u tim borbama gotovo ostala bez svoje operativne grupe tzv. „VRS“ i bez ubacivanja ozbiljnijih rezervi iz same Savezne Republike Jugoslavije, agresor nije bio u stanju da zadrži okupiranu teritoriju u BiH. No, međunarodna politika je izvršila pritisak na državno rukovodstvo i Hrvatske i BiH i oružane sile obje zemlje su morale da zaustave ofanzivne operacije što je dovelo do preduslova za potpisivanje Dejtonskog mirovnog sporazuma u okviru kojeg je donesen novi ustav BiH i time legalno priznata široka autonomija djelu BiH koji se zove Republika Srpska.

Ovaj akt milosrđa od strane pobjednika u ratu– a to je u vojnom smislu bila nedvojbeno Armija R BiH, u Srbiji i u manjem BiH entitetu se i danas shvaća kao znak slabosti sa kojim se može kalkulirati. Na toj premisi se gradi i srpska politika prema Bosni čija je koncepcija utvrđena u „Memorandumu 2“ Srpske Akademije Nauka i Umjetnosti iz 2012. godine, prema kojem se entitet RS kao dio suverene teritorije države BiH planira mirnim putem pripojiti Republici Srbiji, što je u svom nedavnom intervjuu medijskoj kući Deutsche Welle crtajući pri tom i mape potvrdio lider manjeg BiH entiteta Milorad Dodik. To znači da su motivi za teritorijalnim osvajanjem Bosne i Hercegovine ili bar jednog etnički čistog i nasilnim putem nastalog dijela Bosne, u Beogradu bili i ostali nepromijenjeni već pune 22 godine.



Ako je Mladić Neđe Ratko u svoj svojoj bahatosti dobro othranjenog, ali ipak polupismenog Titovog oficira, do kraja krvoločan toliko da sa posebnim guštom stane sa svojim konvojem vozila - „Da ubije kojeg Turčina, ko mu je**** mater“. Ako je ta dijabolično anahrona slika iz života jedne kukavice koji svoje goloruke protivnike ubija podlo, iz potaje snajperom, ono što ga čini sve-srpskim herojem, onda je jasno u kojem krugu Danteovog pakla se nalazi Srbija i Srpski narod danas. Takva kukavica je krajnji rezultat srpske političke strategije „popova i topova“ koja je rođena u govoru Slobodana Miloševića na olimpijadi šovinizma na Gazimestanu 1989. godine.

Normalni i visokomoralni ljudi i u Bosni i u Srbiji se pitaju da li je nakon skoro trideset godina zaista došlo vrijeme da ta politička strategija bazirana na floskulama o nebeskom narodu bude proglašena reliktom mraka i ludila srpskog nacionalizma koji je najviše štete nanio upravo srpskom narodu. Nažalost naslovi srbijanskih medija ovih dana kao reakcija na dezinformacije o izjavama pojedinih bošnjačkih političara i u reakcijama na presudu ratnom zločincu i kukavici iz Božanovića kod Kalinovika, govore da je srbijanska, a samim tim i ukupna srpska javnost nespremna da se otrgne iz okova šovinizma, fašizma i totalnog mraka autokratskog nacionalizma. Takva Srbija bi da su međunarodne okolnosti drugačije i da kojim slučajem postoji vojna mašinerija poput nekadašnje JNA u jednom treptaju oka bila spremna ponoviti horore u kojima su bošnjački dječaci od 14,15 i 16 godina sa svojim očevima i rodbinom na inim Zvorničkim, Bratunačkim i Vlaseničkim livadama stajali na rubu iskopane rake čekajući da im se život prekrati metkom ili kamom samo zato što su Bošnjaci i što su živi.