Adi IMAMOVIĆ: Rat u RBiH 1992. - 1995. u sebi jasno sadrži organizirano vanjsko djevanje protiv nezavisne i međunarodno priznate zemlje, što se može okaratkerisati kao agresija. Međutim, činjenica je da on u sebi sadrži i unutrašnju dimenziju disolucije, što se može okarakterisati kao građanski rat. Najkompletniji izraz za bosanski skub jeste rat protiv Bosne i Hercegovine. Danas snage koje su vodile rat pokušavaju na institucionalan način paralizirati državu i učiniti je nefunkcionalnom. Paradoks bosanske stvarnosti jeste činjenica da državni suverenitet brane međunarodni faktori, dok nasuprot njima stoje snage koje žele razbiti taj „stakleni suverenitet“, a one dolaze iznutra.

Naše društvo i država su prinuđeni prilagoditi se vremenu globalizacije. Međutim, mnogi od nas nisu ni svjesni da trendove globalizacije u pravno- političkom smislu žive kroz Dejtonski mirovni sporazum. Temelj globalizacije jeste bezgranični pojas, koji obuhvata politiku, ekonomiju, sigurnost, komunikologiju i sl., koji se na indirektan način suprostavlja državi- naciji i nacionalnom društvu, kao i historiskim vrijednostima društva. Pojam globalno društvo u sebi ne sadrži globalno državno društvo ili globalno nacionalno društvo, već bezdržavno i beznacionalno društvo. Konkurentan odnos između državnih i transnacionalnih sudionika utječe da između nacionalnih i globalnih društava ne postoji ili, nego da između ta dva društvena oblika postoji odnos uzajamnog potiskivanja i sumnje.

Kreatori Dejtononskog sporazuma nametnuli su Bosni i Hercegovini pravno- politički konstrukt koji nema uporišta u kontinuitetu višestoljetne historijske egzistencije. Razlog tome je zaustavljanje genocida i sukoba na prostoru Evrope, ali i involviranje nove znanstveno- globalističke paradigme koja za osnovu ima pragmatizam nadnacionalnog i eliminaciju historijske osnove. Dejtonski mirvoni sporazum je primarno projekat Sjedinjenih Država, ali on je također i evropski, odnosno svjetski projekat, što u konačnici znači da je nadnacionalni. Iza njega stoji novi faktor geopolitike, a to je međunarodna zajendica. Eksperiment takve međunarodne zajednice imao je za cilj pokazati mogućnost egzistiranja naddržave u svijetu nacionalnih država. Da li je uspio u tome?

Nova znanstvena paradigma, koja je involvirana u teoriju globalizacije, zasniva se na nadnacionalnom ujedinjavanju, koje prelazi granice suverenih država. Ona se na direktan način implementirala na Bosnu i Hercegovinu kroz Dejtonski mirovni sporazum, koji ima za cilj eliminisati nacionalnu državu i svesti je na protektorat Visokog prestavnika, u prvoj fazi i Evopske unije u konačnici.

Ona se zasniva na „manjku historije“ koji se involvira u područje „viška historije“. Eklantantan primjer zemlje sa „manjkom historije“ su SAD, kao i novi identitet Evropske Unije. SAD je zemlja koja je nastala na eliminaciji etničkih identiteta, koji su se integrisali oko državnog, dok je EU zamišljena kao naddržava koja ima za cilj pomiriti i integrisati nacionalne identitete, tako što će stvoriti novi- evropski identitet.

BiH kao područje kulture sa „viškom historije“, je nametnut od strane Sjedninjenih Država, mirovni sporazum koji se bazira na „manjku historije“, bez unutrašnjeg bosanskohercegovačkog historijskog smisla, tražeći od svih sukobljenih strana da prihvate susret ahistorije, koji zahtijeva odbacivanje svega što je činilo temelj prošlosti.

Zanemarivanjem državno- pravog kontiuniteta, i uspostavljanjem unutrašnjeg uređenja koje nema uporišta u historiji, već je rezultat ratnih dešavanja, nanesena je najveća greška u historiji Bosne. Neshvatljivo je da se danas više „ispituje“ držvno- pravni kontinuitet, nego rezultat ratnih dešavanja. To s prihvatili i naši političari, intelektualci, ulema i sl., gdje se državni suverenitet eliminiše u korist naddržavnog i globalnog, međutim, zaboravili su da time daju podsticaj rušiteljima Bosne i Hercegovine, da nastave gdje su stali.

Rat u RBiH 1992. - 1995. u sebi jasno sadrži organizirano vanjsko djevanje protiv nezavisne i međunarodno priznate zemlje, što se može okaratkerisati kao agresija. Međutim, činjenica je da on u sebi sadrži i unutrašnju dimenziju disolucije, što se može okarakterisati kao građanski rat. Najkompletniji izraz za bosanski skub jeste rat protiv Bosne i Hercegovine. Danas snage koje su vodile rat pokušavaju na institucionalan način paralizirati državu i učiniti je nefunkcionalnom. Paradoks bosanske stvarnosti jeste činjenica da državni suverenitet brane međunarodni faktori, dok nasuprot njima stoje snage koje žele razbiti taj „stakleni suverenitet“, a one dolaze iznutra. Dejton je imao za cilj da nakon rata protiv BiH ne dozvoli pojavu institucionalne ideologije, bilo one koja je protiv BiH, bilo one koja je za BiH shvaćenu u njenoj historijskoj višeznačajnosti, smatra profesor na Fakultet političkih nauka u Sarajevu Nerzuk Ćurak.

Historijski paradoks Bosne i Hercegovine, zemlja koja se prvi put spominje u X stoljeću u dijelu vizantijskog cara Konstantina Porfirogenita „O upravljanju carstvom „ gdje se može konstatovati da je bila uspiješna srednjovjekona država u kojoj je bila uspostavljena svjetovna i duhovna hijerarija, koja je imala svoje banove i kraljeve i čija je teritorija bila veća od površine današnje, da bi na kraju milenija dobija izgled nehistorijske državne zajednice, koja egzistira u vakuumskom prostoru, kao svojevrsna politička instalacija od strane vanjskih faktora, a prouzrokovano ratom protiv BiH. Ustav Bosne i Hercegovine donešen tri godine poslije njenog međunarodnog priznanja, daleko van njenih granica, koji je postao, uslovno rečeno, međunarodno pravna konvencija za zemlje sa sličnim problemima.Kao primjer možemo uzeti konstituisanje Kosova i Iraka. Paradoksalna je činjenica da je prvi ustav Bosne i Hercegovine donešen davne 1910. godine za vrijeme Austrougarske vladavine.

Profesor Ćurak je Bosnu i Hercegovinu nazvao eksperimentalnom državom u globalnom opticaju, razlog toga navodi da je ona oslobođena mitologije države- nacije, kao netipična nacionalna država, bez tutuliranja dražvne nacije, onaj nacionalni teritorij na kojem, „pjesnici globalizma“ perom (Evropska Unija i njene institucije, UN i njene službe, OHR, OSCE, NGO...) i mačem (NATO) uz najmanje otpora.

Kreatori Dejtonskog sporazuma problem BiH u biti ne razlikuju od problema Evrope. Najveći problem smatraju suvišnu posvećenost historiji. Evropa je donijela svijetu ideju historije, pa Evropljani rješenje problema uvijek mogu blokirati traženjem historijskog smisla. Primjer za to je sporo postizanje konsenzusa unutar zemalja Evropske Unije, koji je imao za cilj majoriziranje državnog suvereniteta u korist evropskog.

Jugoistočna Evropa i unutar nje postdejtonska Bosna i Hercegovina morali bi postati integralni dio te izgrađujuće evropske vizije, koja ima za cilj integraciju različitih etnija, država i nacija u evropski identitet.

Vođena tom logikom, američka administracija je za Bosnu i Hercegovinu kreirala sporazum, koji se lakonski može odrediti kao „prije mene potop“.

Međunarodna zajednica i antibosanske snage, kao višak historije su smatrali simbole ove zemlje. Pa su umjesto grba i zastave, koji ima historijskog uporušta još za vrijeme vladavine Kotromanića iz 14 stoljeća, zamijenili zastavom koja građane opkoljenog Sarajeva podsjeća na ikar- konzervu humanitarne pomoći. Kreatori zastave, također smatraju da su nuđenjem riješenja, koji nije imao koncenzus već je nametnut, pomogli BiH da prevaziđe historijske nedoumice. Himna, svečana muzika koja simbolizira pripadnost domovini, na kojoj mi šutimo jer nema teksta, nama ne simbolizira ništa, jer nema historijskog utemeljenja. Ali to ne bi bilo tako strašno da ona nije plagijat ili pozadinska muzika za filma National Lampoon's Animal House iz 1978. godine.
Preko novog obrazovnog sistema, koji je plod kompromisa sukobljenih strana, sljedeće bosanske generacije spremaju se za prečišćenu sliku novije historije. Međunarodna zajednica je kroz obrazovni sistem pokušala stvoriti novu generaciju koja će prevazići prošlost, tako što će je „izbrisati“, a život svesti na čistu sadašnjost.

Mišljenja sam, da narod koji najviše pati zbog ovoga, koji nema drugu domovinu i jedino historijsko uporiše vidi u Bosni i Hercegovinu su Bošnjaci, te im je nanesena najveća nepravda. Srbi i Hrvati svoj „prazan historijski prostor“ traže u susjednim zemljama, dok Bošnjaci svoju historiju, egzistenciju i kontinuitet baziraju samo i isključivo za Bosni i Hercegovinu. Međutim, Sjedinjenim Državama je bio cilj predočiti Dejtnonski sporazum kao nešto nadirajuće, kao politički logo koji dolazi iz budućnosti, kao stratešku prostoriju koju treba ispuniti sadržajem, a sadržaj tog prostora bi činila država. Nova bosanska državna zajednica je zamišljena kao historijsko-ideološki prazana država.