Naši klubovi nažalost nikada nisu napravili neki veći uspjeh u Evropskom kupu, današnjoj Ligi šampiona. Nisu ni imali mnogo prilike uz dominaciju velike četvorke u bivšoj Jugoslaviji, te bilježimo svega tri izleta u ovo takmičenje.

Najprije je F.K. Sarajevo nakon osvojene titule 1967. godine u prvom kolu izbacilo kiparski Olimpijakos, da bi u narednoj rundi ostali kratki za jedan gol protiv velikog Manchester Uniteda. Na Koševu je bilo 0:0, dok je bordo tim u Engleskoj poražen sa 1:2 uz vrlo sumnjiv gol domaćina na Old Traffordu.






Čekalo se svega pet godina da klub sa ovih prostora ponovno osvoji titulu. Ovog puta trofej je došao na Grbavicu i samim tim i prilika Željezničaru da predstavi tadašnju državu u najelitinijem evropskom takmičenju. Opet je bio koban prvak Engleske. Derby County je u prvom kolu slavio sa 2:1 na Koševu, dok je u uzvratu bilo 2:0 za popularne ovnove.

Jedini preostali nastup u Kupu šampiona imalo je opet Sarajevo kada je 1986. godine ispalo u prvom kolu od finskog prvaka Kuusysi Lahti.

Naravno, vrijedi izdvojiti i poslijeratne uspjehe u istom takmičenju, i ovaj put u režiji sarajevskih klubova, kada su u trećem pretkolu zaustavljeni od Newcastlea (Željezničar), odnosno Dinama iz Kyiva(Sarajevo).

S druge strane, Kup UEFA kao najmasovnije evropsko fudbalsko takmičenje, donio je vrlo zapažene rezultate naših timova. Već u prvom njegovom izdanju pod tim imenom 1971. godine (do tada Kup velesajamskih gradova) sarajevski Željezničar je bio na pragu plasmana u polufinale.

Sarajevski plavi su izbacili Club Brugge, Bolognu i škotski St. Johnstone, da bi u četvrtfinalu izgubili na penale od mađarskog Ferencvarosa. Najbolji strijelac Želje u ovom takmičenju je bio Josip Bukal sa sedam golova. Ova generacija je iste sezone osvojila i već pomenutu titulu prvaka Jugoslavije.








Na kraju, najveći međunarodni uspjeh bez sumnje pripada fudbalskom klubu Željezničar. Naime, u sezoni 1984/85. plavi sa Grbavice pod vodstvom Ivice Osima bili su nadomak finala Kupa UEFA.

Redom su padali bugarski Sliven, švicarski Sion, rumunska Univerzitatea i ruski Dinamo iz Minska. U polufinalu Želju su opet zaustavili Mađari. Ovaj put u liku Videotona, koji je ranije eliminisao Manchester United, PSG, pa i deklasirao beogradski Partizan sa 5:0.

U prvoj utakmici u Mađarskoj, domaćin je slavio sa 3:1, da bi potpuna drama bila viđena u revanšu na Grbavici. Tog 24. aprila 1984. godine Željo je golovima Bahtića i Ćurića bio jednom nogom u finalu elitnog evropskog natjecanja, gdje ga je čekao Real iz Madrida. I onda je došla tragična 88. minuta u kojoj su Mađari prvi puta kreirali opasan napad na utakmici i došli do gola. Strijelac za finale bio je desni bek Čuhaji.

Za Željezničar su tada nastupali: Škrba, Berjan, Baljić, Šabanadžović, Čapljić, Komšić, Čilić, Bahtić, Škoro, Mihajlović, Baždarević, Nikić, Samardžija...






Gledajući na trenutnu situaciju u bosanskohercegovačkom klupskom fudbalu, ovi podvizi će vjerovatno još dugo ostati najveći u njegovoj istoriji.

Tri godine kasnije, mostarski Velež je u istom takmičenju zaustavljen na istoj stepenici. Nakon što su Rođeni eliminisali moskovski Spartak, bečki Rapid i Željin Derby County, izbačeni su u četvrtfinalu od holandskog Twentea rezultatom 2:1 u dvije utakmice. Holanđani su kasnije deklasirali Juventus(ukupno 4:1), da bi izgubili finale od Borussije Monchengladbach. Za Velež su tada nastupali Bajević, Halilhodžić, Vladić, Hadžiabdić, Okuka, Primorac(današnji pomoćnik Wengera u Arsenalu)...

Mostarci su 1987. godine iz ovog takmičenja izbačeni od Borussije Dortmund, koju su savladali pod Bijelim brijegom, dok je 1988. uspješniji bio škotski Hearts u osmini finala.