Naš objektiv na konferenciji Dr. Čekić, Ternmiz i Dizdarević Baronesa Sayeeda Warsi Sa promocije knjige

Tokom dvodnevne Međunarodne naučne konferencije “Genocid u BiH - posljedice presude Međunarodnog suda pravde”, koji je u organizaciji Instituta za istraživanje zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava - održan 10. i 11. jula u Potočarima u Tvornici akumulatora (bazi pripadnika Holandskog bataljona UN-a” tokom 1995.g), među 70 historičara, istraživača i naučnih radnika, učestvovao je i Avdo Huseinović, autor knjige “Dželati naroda mog”. Huseinović je u svom referatu pričao o pripadnicima Desetog diverzantskog odreda Vojske Republike Srpske, vojnicima koji su bili pod direktnom komandom generala Ratka Mladića i koji su vršili masovna strijeljanja srebreničkih Bošnjaka tokom jula 1995.godine.

09.jula, Huseinović je u mjestu Mravinjci kod Nove Kasabe (na stotinjak metara od kobne putne komunikacije Vlasenica-Zvornik koju hiljade Srebreničana nisu uspjele preći) u sklopu manifestacije “Marš mira –put sloboide”, pred nekoliko hiljada ljudi promovisao knjigu “Dželati naroda mog” a promotor je bio Sadik Ahmetović. Inače, na samoj konferenciji 10. i 11. jula pored mnoštva učesnika, prisutni su bili i gosti Diana Wallis, podpredsjednica Evropskog parlamenta, Baronesa Sayeeda Warsi, članica Britanskog parlamenta, Jelko Kacin, član Evropskog parlamenta, Haris Silajdžić, član Predsjedništva BiH, Selmo Cikotić, ministar odbrane BiH, akademik Muhamed Filipović, sandžački muftija Muamer ef. Zukorlić…
Objavljujemo cjelokupna sadržaj Huseinovićevog referata koji je sve prisutne ostavio bez daha.

-14. godina je prošlo od krvave “Krivaje 95”. Naime, tako se zvala operacija iz koje se jula 1995. godine izrodio najveći genocid na evropskom tlu, nakon Drugog svjetskog rata. “Srebrenički džehenem” nije preživjelo preko 8000 nevinih Bošnjaka.
Njihova smrtna presuda je bila samo to što su bili bosanski muslimani, što su se drugačije Bogu molili, drugačija imena nosili, što mrziti nisu umjeli…
Da bi počelo ozbiljno preispitivanje prošlosti, prvo se moraju znati činjenice.
One su ovdje jasne kao najvedriji bosanski dan. Imena zločinaca rijetko izgovaramo. Javnost ili ne zna ili neće da zna, ko su ljudi koji za nekoliko dana tokom krvavog jula 1995. godine, pobiše Bošnjake srednjeg Podrinja. Čak i epitet zločinac sve se rjeđe izgovara. Kao da nas je strah da ne uvrijedimo te zvijeri.

Želim da ovom prilikom skrenem pažnju i da sa ovog mjesta pošaljem “verbalnu i pismenu potjernicu” koja me često proganja. Ta potjernica se odnosi na ljude koji danas slobodno šetaju BiH, Srbijom i Crnom Gorom, Evropom…, a lično su pritiskali obarače u krvavom poduhvatu strijeljanja hiljada srebreničkih Bošnjaka tokom kravog jula, prije 14. godina.

O njima se danas ne priča. Kao da su nas “natjerali” da ih šutnjom amnestiramo za najveće evropske zločine, nakon Hitlerovih. Oni su pripadali jedinici koja se nazivala Deseti diverzantski odred i koja se nalazila pod ličnom komandom Glavnog štaba Vojske Republike Srpske. Tokom haškog procesa i jedan zločinac tipa Vojislava Šešelja se zgražavao nad krvavim pirom, pripadnika 10.diverzantskog odreda.

-Masakr u Srebrenici je sramota za Srbe. Mi smo znali da je strijeljanjem rukovodio komandant Desetog diverzantskog odreda Vojske RS Milorad Pelemiš, zajedno sa Dominikom Petrušićem... Oni su direktni krivci i najodgovorniji su za strijeljanje muslimanskih zarobljenika u Srebrenici - rekao je u haškoj sudnici zločinac Šešelj.

Mada je operacija “Krivaja 95”, predvođena Drinskim korpusom Vojske Republike Srpske, započela 06.jula 1995. godine, krvnici Milorada Miše Pelemiša, komandanta 10.diverzantskog odreda Vojske Republike Srpske, pojavili su se u okolini Srebrenice 10.jula na isturenom komandnom mjestu Pribičevac, na dan prije konačnog zauzimanja “Zaštićene zone UN-a Srebrenica”. Pelemišovi zločinci su dovedeni sa jasnom namjerom da realizuju ranije osmišljeni projekat i da budu egzukutori zarobljenih Srebreničana.

Slike sa konferencije Dr. Čekić, akademik Filipović i Huseinović Jelko Kacin i Muftija Zukorlić

11.jula 1995. godine, general Radislav Krstić, u to doba još načelnik štaba Drinskog korpusa Vojske Republike Srpske, naredio je Pelemišu da sa jedinicom “Drinski vukovi” među prvima uđe u Srebrenicu. Pukovnik Petar Salapura, načelnik Obavještajne službe Glavnog štaba Vojske Republike Srpske bio je direktno nadređeni ovoj jedinici prilikom ulaska u srebreničku kotlinu. Još prije operacije zauzimanja Srebrenice, Milorad Mišo Pelemiš je bio čovjek čije su ruke bile dobro okrvavljene ubistvima nevinih ljudi u Vukovaru i području opštine Vlasenica. Krajem 1991. godine, odlikovan je ukazom Predsjedništva SFRJ ordenom “za zasluge na vukovarskom ratištu”, a za zločine nad Bošnjacima ukazom Radovana Karadžića dobio je Orden “Miloša Obilića”. Od nekoliko desetina pripadnika ove zločinačke jedinice, koja je 14.oktobra 1994. godine formirana u Bijeljini po direktnoj naredbi generala Ratka Mladića, za masovna strijeljanja hiljada srebreničkih Bošnjaka, do sada su uhapšena samo dva zločinca, i to dvojica bosanskih Hrvata. Prvo, Dražen Erdemović koji je u Haagu osuđen na 5 godina i Marko Boškić, koji je uhapšen krajem avgusta 2004. godine u Americi, a 22.novembra 2006. godine osuđen također na 5. godina pred američkim sudom. Tužioci su rekli da je Boškić priznao da je bio pripadnik vojske bosanskih Srba i da je pomogao u pogubljenju 1.200 muslimanskih muškaraca u Srebrenici. Oni također kažu “da vjeruju da je Boškić lično odgovoran za ubistvo 100 ljudi”., što znači da je za svakog strijeljanog dobio po 18 dana zatvora. Zločinac Marko Boškić se tokom svog boravka u Americi u Bostonu, isključivo družio sa preživjelim Srebreničanima, a “najbolji prijatelj” mu je bio izvijesni Hasan, kojem su Boškić i ostali zločinci ubili 29 članova familije.

Šta se dešava sa ostalom zločinackom bandom koja je bila u sastavu Desetog diverzantskog odreda? Ništa, osim što bezbjedno se šetaju Bosnom i Srbijom.

Na par kilometara od Potočara, u Bratuncu, svakodnevno borave neki od njih. Tu im je najlakše prelaziti u Srbiju preko Ljubovijskog mosta. Neometano, bez ikakvih problema.
Mišo Pelemiš, komandant Desetog diverzantskog odreda je bio na čelu jedinice koja je mučki strijeljala između 1000 i 4000 hiljade Srebreničana u Branjevu, Pilicama, Konjević Polju, stadionu u Novoj Kasabi… Danas slobodno živi u Beogradu. Doduše, nekoliko je puta hapšen, ali zbog nekih špijunskih afera. Najpoznatija je bila ona kodnog naziva “Pauk”. Njegovi saučesnici u toj aferi su bili Brane Vlačo, zločinac iz Vogošće, ratni upravnik logora “Bunker” i “Kod Sonje” u Vogošći u kojima je ubijeno nekoliko stotina Bošnjaka sarajevske regije, kao i Jugoslav Petrušević, još jedan zločinac koji je sa Pelemišom učestvovao u egzekucijama Bošnjaka Srebrenice. Ova crna trojka je i nakon rata nastavila ubistva, ovaj put na području Srbije. Kao plaćenik francuske obavještajne službe, Pelemiš je nakon rata ubijao tipovane muslimane u Alžiru. 1998. godine, kao plaćenik je za 6000 njemačkih maraka mjesečno, predvodio svoje plaćene ubice u ratu u Zairu. Ležao je u beogradskom zatvoru 320 dana, a da se niko nije ni našalio da ga izruči BiH ili da mu pred srbijanskim Tužilaštvom sudi za genocid nad par hiljada Srebreničana. Oslobođen je i danas, živi sasvim slobodno uz opomenu “da prilikom prelaska preko Drine iz Srbije u BiH ne koristi granične prijelaze”. Najkrvaviji trag pripadnici 10.diverzanstskog odreda ostaviše 16.jula 1995. godine na farmi u Branjevu, kada za par sati strijeljaše 1200 Bošnjaka, po svjedočenju Dražena Erdemovića, među njima je bilo i djece koja su dozivala majke. Isti dan su učestvovali u strijeljanu i u obližnjem Domu kulture u Pilicama. Erdemović je svojevremeno svjedočio “kako je čuo i vidio da je Mišo Pelemiš naredio da neko – ko je odbio naređenje - bude ubijen.”

Egzekutore taj dan je predvodio Brano Gojković. Gojković se danas slobodno šeta Vlasenicom, Bijeljinom, Bratuncem, Srebrenicom… Dok ovo pričamo, možda taj krvolok sjedi u nekoj ljetnoj bašti na svega nekoliko kilometara od nas.
Bezbeli, slobodno.

Kad dobije neki nepovoljan haber, pređe Drinu, bude nekoliko dana u Srbiji i opet se vrati u Vlasenicu, ovdašnju oazu za skrivanje zločinaca.

Ovih dana Tužilaštvo Tuzlanskog kantona vodi opširnu istragu protiv Zorana Obrenovića Maljića, još jednog krvoloka, pripadnika Desetog diverzantskog odreda. Ovaj zločinac je nadimak Maljić zaradio tako što je u logoru Sušica kod Vlasenice pod komandom zločinca Dragana Nikolića Jenkija Bošnjake ubijao maljem. Već pri samom ulasku u Srebrenicu, 11.jula 1995. godine, Maljić je bio prvi koji je počeo sa ubijanjem Bošnjaka u samom gradu. Donedavno je živio i radio u Vlasenici, a trenutno dok se uveliko priča o njegovom hapšenju, krije se kod rodbine u Rumi.
Slovenac Franc Kos, bio je također jedan od istaknutih pripadnika ovog “odreda smrti”.

Ovaj krvoloka - plaćenik iz Celja, danas slobodno živi i radi u Novom naselju kod Bijeljine.
Ima autolimarsku radnju, lažne bh. dokumente na ime Branimir Manojlović, a kuću je sagradio uz pomoć Ministarstva za boračka pitanja Republike Srpske.

Aktivni pripadnik Desetog diverzantskog odreda bio je i stručnjak za eksplozive Zijad Žigić Žiga iz Bijeljine. Donedavno je koristio lažne dokumente na ime Živko Mićić. Danas živi u Bijeljini, a u januaru 2008. godine je nekoliko dana proveo u zatvoru, zbog osumnjičenosti da je na Palama postavio auto bombu ispred kafića kada je ubijen lokalni mafijaš Vlatko Mačar i dvojica prolaznika i što je na poligrafu bio pozitivan za ubistvo Ljubiše Savića Mauzera, ratnog komandanta srpske jedinice “Panteri” iz Bijeljine. Definitivno, isključivu komandu nad Desetim diverzantskim odredom imao je general Ratko Mladić. U određenim momentima, naredbe su im izdavali i general Zdravko Tolimir, general Radoslav Krstić, pukovnik Ljubiša Beara i pukovnik Petar Salapura. Pomenuta imena visokih oficira Vojske Republike Srpske, kao glavne krivce za ubistva Srebreničana, tokom svog haškog procesa spomenuo je general Radislav Krstić.

- "Oni su glavni egzekutori i naredbodavci svega što se desilo od 11. do 20. jula 1995. godine na području Srebrenice. Svi zarobljeni su predati Mladiću. Bili su podvrgnuti "navodnoj bezbjednosnoj obradi" i kasnije se desilo to što se desilo.
Na osnovu mojih saznanja, došlo je do smaknuća tih ljudi, a smakli su ih pripadnici 10. diverzantskog odreda Miše Pelemiša i bataljona Vojne policije 65. zaštitnog puka kojim je komandovao major Dragan Pećanac” - rekao je Krstić, prije nego što je osuđen na 35. godina za genocid u Srebrenici.

Pored nabrojanih zločinaca koji su kao pripadnici Desetog diverzantskog odreda strijeljali hiljade srebreničkih Bošnjaka, spominju se i sljedeći pripadnici ovog “odreda smrti”:

Vlaseničani Vlastimir Golijan, Lule Lulić, Marinko Golijan, te Radovan Josipović Čizmo iz Kladnja, Zoran Goronja iz Bosanskog Novog, Stanko Savanović iz Milića, Grk Angelos Latsios, kao i Aleksandar Cvetković, Mladenko Filipović, Nebojša Gagić, Nenad Bobar, Mićo Božić, Ozren Božić, Srđan Brezov, Vid Bubalo, Milo Čelić, Draženko Došanović, Veselin Doić, Nenad Dragić, Dalibor Đukić, Aleksandar Đurić, Miladin Grbić, Saša Ilić, Luka Jokić, Đorđo Jurošević, Jelenko Kalajdžić, Dragan Koljivrat, Vitomir Kovačević, Radoslav Kremenović, , Branko Lukić, Đorđija Lukić, Jakov Majstorović, Radan Maksimović, Sara Manojlović, Marinko Marinković, Matija Marinović, Savo Marjanović, Mladen Marunović, Goran Mastilović, Miloš Matić, Ratko Međedović, Milovan Milešević, Draženko Milović, Mile Mitrović, Vojslav Obrenović, Momir Ostojić, Miodrag Pelemiš, Borislav Popov, Velimir Popović, Stijepo Pranjić, Dragica Prodanović, Zoran Rašeta, Darko Salamić, Stanko Savanović, Budimko Savić, Milan Simanić, Zoran Stupar, Dragan Tešić, Dragan Todorović, Ivanka Todorović, Milosav Tomić, Ratko Tomić, Milivoje Trifković, Cvijetin Vukašinović i Željko Vuković.

Naše tuge su dublje od svih okeana svijeta. Toliko duboke, da se dno ne može ni nazrijeti. Ipak, šutnja iz naših dubina nam ponovo prijeti. Ono što znamo moramo kazati jer iz dubine naših šutnji izroniće neki novi zločinci koji će sutra svojim kamama krenuti na našu djecu. U svojoj ispovijesti jednom ovdašnjem nedjeljniku, Zijad Žigić Žiga je otkrio da su on i ostala njegova zločinačka bratija iz Desetog diverzantskog odreda Vojske Republike Srpske, za strijeljanje srebreničkih Bošnjaka od Miše Pelemiša dobijali po pet njemačkih maraka po strijeljanom insanu. Bio je to najjeftiniji zločin na svijetu, piše u informaciji Instituta.