Ibrahim ČIKIĆ: Poučeni ovakvim primjerima imperativ i sveta obaveza svakog pojedinca bošnjačkog naroda jeste borba protiv zaborava. Stalno podsjećanje, pominjanje i priča o genocidu vodi upravcu nebeskog smiraja nevinih stradalnika. Ni po koju cijenu nedozvoliti da zločinac ostane miran sve dok ga ne stigne zaslužena kazna, predstavlja najbolju garanciju u borbi protiv ponavljanja zločina. Zaborav sigurno dovodi do saučesništva u zločinu. Zato vitalni nacionalni interes Bošnjaka jeste jedinstvo i borba protiv zaborava. Zahvaljujući zaboravu i olahkom prelaženju preko ovih svetinja u Banja Luci proslavljaju godišnjice genocida, a Crnom Gorom vladaju ratni drugovi Slobodana Miloševića. Ležernost prvih i obožavanje dželata u Crnoj Gori od strane drugih vodi u pravcu nestanka bošnjačkog korpusa. Dakle, posebna odgovornost i sudbina budućih bošnjačkih pokoljenja počiva u rukama Bošnjaka Crne Gore, nažalost sigurnih glasača vladajuće ratne partije. Ukoliko i dalje ostanu samo sigurni glasovi i poslušna glasačka mašinerija bojim se da uskoro u Rožaju, Plavu, Gusinju, Bijelom Polju... ne odjekne pjesma: „Krsna slava i tri prsta...“ Zar samo prije sto godina Bošnjaci Plava i Gusinja nisu preko noći genocidnim pokrštavanjem postali hrišćani? Taj događaj se desio u nezavisnoj Crnoj Gori, iako su Bošnjaci bili lojalni kralju, a Crna Gora u miru. Sve važne stvari u politici odvijaju se iza scene. Važni događaji počinju malim dešavanjima.

Nedavna proslava krsne slave tzv. „republike“ srpske na najgori mogući način pokaza svu patologiju zla političkog i vjerskog establišmenta neofašizma srpske zvanične politike. Turobna činjenica da zvanična Srbija i vlasti genocidnog entiteta proslavljaju godišnjicu (ne)postojanja tzv. „srpske“ uz blagoslov crkve, kao crkveni (državni) praznik, dovoljno govori o mentalnom sklopu samozvanog „nebeskog naroda“, ogrezlog u mitomaniji paganskih običaja. U dvadesetprvom vijeku, u Evropi, tačnije šeher Banja Luci, lideri Srbije i Crne Gore proslavljaju godišnjicu genocidnog, u Dejtonu krštenog „kopileta“. Kao i početkom devedesetih godina prošlog vijeka kada su i začeli „moralno čudovište“ i sada proslavljaju zločince i slave zločin. Dok se civilizirani dio čovječanstva zgražava nad materijalnim dokazima koji se iznose pred Haškim tribunalom, na suđenjima ratnim zločincima (organizatorima i učesnicima kolektivnog brutalnog čina silovanja multietničke R.BiH), njihovi nasljednici slave?! Lažima i obmanama uz blagoslov SPC iznova manipulišu širokim narodnim masama spremajući kolektivno samoubistvo vlastitom narodu. Negirajući činjenice i surovu istinu da Srbi u manjem entitetu Republike Bosne i Hercegovine žive na bošnjačkoj zemlji i u kućama u kojima su na najbrutalniji način ubijeni njihovi vlasnici, legitimni stanari, lideri Srba iznova daju neoborive argumente i pravo žrtvama genocida da takvu neprirodnu vještačku tvorevinu nazivaju genocidnom.

Psihologija, sociologija, medicina, patologija... ostaju zatečene ovakvim ponašanjem srpskih političara i crkvenih „velikodostojnika“. Pomenute nauke nemaju odgovora niti definicijena ovakvo sramno ponašanje srpskih zvaničnika. Koja nauka i filozofija može obijasniti stanje mentalnog sklopa svijesti bezobraznog i oholog srpskog političara spremnog da i pored presude Međunarodnog suda pravde, Haškog tribunala i miliona materijalnih dokaza o počinjenim zlodijelima pokušava negirati genocid i braniti zločin! Polupismeni primitivni egocentrik, sklon skandalima i brutalnostima ne samo da negira genocid, već ide i korak dalje, pa pokušava plasiranjem i neprestalnim ponavljanjem patoloških laži mijenjati historiju. Perfidnim pružanjem logistike nacional-fašizmom, kloniranom voždu laktaškom, izvanredno ilustruje kulminaciju nemorala i moralnog pada zvaničnog postratnog Beograda. Uplitanjem i grubim miješanjem Beograda u integritet i suverenitet jedinstvene države Bosne i Hercegovine kontinuiran je nastavak Miloševićeve genocidne politike. Istina ovoga puta u mnogo perfidnijem obliku. Statistika o broju povratnika bošnjačke i hrvatske populacije u entitet, moralno čudovište, predstavlja nacionalnu sramotu srpske politike i ličnu kartu najveće balkanske kosturnice, brižljivo planirane i dobro osmišljene upravo u Beogradu.

Kako nazvati i imenovati likove spremne da nastave život u kući žrtve? Može li normalan ljudski um zamisliti monstruma koji čizmom gazi glavu muslimanske bebe u trpezariji kuće ili siluje djevojčicu od osam godina? Kojom imenicom nazvati autore Memoranduma? Kakva je to nacionalna biblija koja počiva na genocidu, a od ljudi pravi zločince. Šta reći o vladiki koji blagosilja zločince i drži propovjed u kojem poziva na klanje muslimana govoreći da je to najveći čin bogoštovlja i odanosti crkvi i bogu? Šta reći o bezobrazluku i drskosti srpskih zvaničnika koji odlučiše da Osnovnu školu u Srebrenici nazovu Njegoševim imenom?

Veliko-srpska svjetovna i duhovna fašistička svita

Na ovaj način srpski ultranacionalisti, patološki mrzitelji različitosti i civilizacijskih normi ponašanja, obožavaoci pljačke i ekstra profiti, pokušavaju narod držati u mraku mitomanije Dušanovog carstva, iako u neposrednom susjedstvu imaju izvanredan primjer čovječnosti.

U civiliziranim državama i zajednicama organizatori i počinitelji zločina su trajna moralna mrlja na savjesti svihgrađana. Generacije potomaka zločinaca osjećaju teret svojih predaka. Građanska društva odriču se takvih izroda i pokušavaju nadoknaditi i ublažiti patnje stradalnika i njihovih potomaka. Lideri naroda koji u svojim redovima imaju radikalne elemente spremne za činjenje zla, koriste sva pravna legitimna zakonska sredstva da spriječe širenje i oživljavanje takvih nakaznih ideja. Traže načina da se izvinu žrtvama i ulažu ogromne napore da žrtve prevaziđu traume i nastave, kakav takav, normalan život. Ne pada im napamet da pokušavaju relativizirati i opravdati zločince i zločin. Naprotiv, svim silama se trude da počinioce zločina stigne zaslužena pravda, a preživjele žrtve povrate svoja materijalna dobra. Pri tome država daje ogromna sredstva i ulaže veliku energiju u obnavljanju i stvaranju normalnog građanskog i demokratskog društva. Kod zapadnog sistema vrijednosti privatna svojina ima status svetosti. Slobodno možemo reći da privatni posjed i vlasništvo ima veću vrijednost čak i od samog čovjeka. Ovakav primjer imamo u odnosu Njemaca prema Jevrejima. Izvanredan primjer čovječnosti i humanizma postratnog odnosa između potomaka počinioca i žrtvi zločina. Nažalost, odnos Jevreja prema palestinskoj braći predstavlja zaborav vlastitog stradanja i tamnu mrlju na savjesti izraelske nacionalne filozofije.

Nagrađivanja za genocid

Poučeni ovakvim primjerima imperativ i sveta obaveza svakog pojedinca bošnjačkog naroda jeste borba protiv zaborava. Stalno podsjećanje, pominjanje i priča o genocidu vodi upravcu nebeskog smiraja nevinih stradalnika. Ni po koju cijenu nedozvoliti da zločinac ostane miran sve dok ga ne stigne zaslužena kazna, predstavlja najbolju garanciju u borbi protiv ponavljanja zločina. Zaborav sigurno dovodi do saučesništva u zločinu. Zato vitalni nacionalni interes Bošnjaka jeste jedinstvo i borba protiv zaborava. Zahvaljujući zaboravu i olahkom prelaženju preko ovih svetinja u Banja Luci proslavljaju godišnjice genocida, a Crnom Gorom vladaju ratni drugovi Slobodana Miloševića. Ležernost prvih i obožavanje dželata u Crnoj Gori od strane drugih vodi u pravcu nestanka bošnjačkog korpusa. Dakle, posebna odgovornost i sudbina budućih bošnjačkih pokoljenja počiva u rukama Bošnjaka Crne Gore, nažalost sigurnih glasača vladajuće ratne partije. Ukoliko i dalje ostanu samo sigurni glasovi i poslušna glasačka mašinerija bojim se da uskoro u Rožaju, Plavu, Gusinju, Bijelom Polju... ne odjekne pjesma: „Krsna slava i tri prsta...“ Zar samo prije sto godina Bošnjaci Plava i Gusinja nisu preko noći genocidnim pokrštavanjem postali hrišćani? Taj događaj se desio u nezavisnoj Crnoj Gori, iako su Bošnjaci bili lojalni kralju, a Crna Gora u miru. Sve važne stvari u politici odvijaju se iza scene. Važni događaji počinju malim dešavanjima.