MEHMED MEŠA DELIĆ: Uprkos nizu diplomatskih i konačno vojnih intervencija međunarodna zajednica koje su bile tako spore i blage da ih niko nije ozbiljno shvatio. A da bi prestao miris baruta i prolivanje krvi dogodio se Dejtonski (ne)sporazum iz 1995. godine, iste godine kada su udružene političke, policijske i vojne snage, samoproglašene „rs“ uz pomoći iz Srbije i Crne Gore izvršile genocid nad Bošnjacima u Srebrenici, a to niko od međunarodne zajednice nije vidio, zato nije ni spomenuto u Dejtonu.

EU je pocjepana, a rupa joj na Balkanu. A na tom brdovitom i rupavom Balkanu se nalazi Bosna i Hercegovina i skupa sa Kosovom ih smatraju nedovršenim poslom, što je i normalno ako znamo ko su neimari.

Prošlo je trideset godina od početka agresije i rata u Bosni i Hercegovini. Pa, ipak, tri etničke, tri vjerske zajednice, tri 'konsitutivna' naroda te zemlje koja je nekima majka, a nekome maćeha – muslimani Bošnjaci, pravoslavci Srbi i katolici Hrvati – još uvijek se ne mogu dogovoriti ni o mjesecu, a kamoli o danu kada je agresija zapravo počela.

Da li je zločin u Kajićima, kada „JNA je izvršila otmicu i ubistvo 29. novembra 1991, mr. Abdulaha Kovačevića iz Vražića kod Čelića, a onda su srpske snage izvršile ubistvo taksiste Muhameda Mešanovića iz Živinica 19. januara 1992.“, kako naglašava režiser i istraživač Avdo Huseinović, koji naglašava, da je to bila „srpska uvertira za agresiju na Republiku Bosnu i Hercegovinu. Nikada niko nije odgovarao za ove zločine, iako se znaju naredbodavci i izvršioci“!

Zatim, da li 29. februar 1992. godine dan referenduma za nezavisnost Bosne i Hercegovine?
Ili 1. mart 1992. godine kada je opredjeljenje građana za budućnost domovine bilo priznato u svijetu, i sada se u jednom dijelu države proslavlja kao Dan nezavisnosti Bosne i Hercegovine?
Da li je to bio prvi mart 1992. godine kada je krenula srpska propaganda o ubistvu srpskog svata? Pa iako jasno naglašava Huseinović da je „osuđeni ratni zločinac Jovan Joja Tintor , jedan od savjetnika Radovana Karadžića, još 1994. otkrio da je Srpska demokratska stranka BiH često koristila blef sa srpskim svatovima kroz Baščaršiju, kako bi oružje sa Romanije provlačili kroz grad i naoružavali srpsko stanovništvo“.

Ili je to 1. i 2. april 1992. kada je napadnuta Bijeljina i kada su počinjeni ratni zločini nad civilima Bošnjacima?

Ili možda, peti april 1992. godine kada su dvije mlade žene – jednu Bošnjakinju, drugu Hrvaticu – ubili srpsko - četnički snajperisti tokom mirnih demonstracija u Sarajevu, u kojima su se uhvatili za ruke ljudi svih društvenih slojeva i nacionalnosti?

Kakav god bio odgovor, a uvijek ih ima tri, Bosna i Hercegovina se još uvijek suočava s posljedicama raspada Jugoslavije nasiljem i ratom, najkrvavijim sukobom u Evropi od 1945. godine.

Uprkos nizu diplomatskih i konačno vojnih intervencija međunarodna zajednica koje su bile tako spore i blage da ih niko nije ozbiljno shvatio. A da bi prestao miris baruta i prolivanje krvi dogodio se Dejtonski (ne)sporazum iz 1995. godine, iste godine kada su udružene političke, policijske i vojne snage, samoproglašene „rs“ uz pomoći iz Srbije i Crne Gore izvršile genocid nad Bošnjacima u Srebrenici, a to niko od međunarodne zajednice nije vidio, zato nije ni spomenuto u Dejtonu. Dejtonski (ne)sporazum vremenom se izrodio iz prsluka za spašavanje u luđaćku košulju navučenu na Bosnu i Hercegovinu, sa velikim zakašnjenjem promjene diskriminatornog ustava Bosne i Hercegovine.
Za međunarodnu zajednicu to je uspostavljanja mira na rupavom Balkanu, a Bosni i Hercegovini je otvorena rak rana - (č)etnička „rs“, koja ostaje jedan od najvažnijih izazova za EU i SAD-e.
Od 2021. godine dolazi do daljnjeg pogoršanja odnosa, kako unutar tako i između nekoliko jugoslovenskih država nasljednica. Obrazloženje za raspad Jugoslavije, čitaj „velike Srbije“ – „ne možemo živjeti zajedno“ – odavno je ušlo u srpsku politiku. Uočene drevne podjele postale su dio domaće politike i daju metafori balkanizacije sumnjivo novo značenje, manje se govori o „velikoj Srbiji“ ali se govori o „srpskom svetu“.

Ističu se ostaci dva historijska sukoba: prvi, Dejtonom pacificirana Bosna i Hercegovina, i drugi, otcijepljenjena pokrajina Kosovo, koja se nalazi u mitskom srcu Srbije, a to srce je odavno prestalo da kuca.

Sa skoro 90% stanovništva etničkih Albanaca, Kosovo je jednostrano proglasilo nezavisnost od Srbije 2008. godine. Međutim njegova državnost do danas nije priznata od Srbije i skoro polovine zemalja članica UN-a, uključujući članice EU: Kipar, Grčku, Rumuniju, Slovačku i Španiju iz njima poznatih razloga.

U Bosni i Hercegovini se odigrao najkonsekventniji ratni sukob u periodu između 1992. do 1995. godine. Rezultati su bili veoma šokirajući: više od sto hiljada žrtava, sistematsko (č)etničko čišćenje, genocid, prisilno raseljavanje više od 50% stanovništva Bosne i Hercegovine, skoro ukupno uništenje njegove ekonomske infrastrukture i nepovratni raspad njenog jedinstvenog multietničkog i multireligijskog, a ipak sekularnog, društvenog tkiva.

Dejtonski ustav Bosne i Hercegovine – koji nije u stanju da kvadratira etno – građanski krug – stvorio je nefunkcionalan sistem upravljanja.

MAGLAJ: Budući izgled parka sa zastavom Bosne i Hercegovine

Većinski muslimani Bošnjaci (50,1%), pravoslavni Srbi (30,8%) i katolici Hrvati (15,4%) – na osnovu popisa stanovništva iz 2013. godine – još nisu pronašli svoj zajednički modus vivendi – (način življenja), unutar međunarodno garantiranih granica svoje zemlje. Trenutna politika sugerira na to da bi većina bosanskih Srba zapravo više voljela još veću odvojenost od države i konačno ujedinjenje sa Srbijom, jer su i oni Srbi, ali ne bosanski. Bošnjaci su jedini koji se bore za prilično centralizovanu bosansku državu.u kojoj oni čine većinu. Etnički Hrvati, od kojih je većina već opremljena hrvatskim EU putovnicama, i dalje su podijeljeni između potrage njihovog etnonacionalističkog vodstva za neustavnim trećim entitetom i stvaranje federalne države, (koja ne bi zadirala u „rs“), koju uglavnom preferiraju oni Hrvati koji žive izvan zapadne Hercegovine.
Balkanski region je i dalje u stanju nesigurnosti: uprkos ogromnim finansijskim, ekonomskim i političkim investicijama, prvenstveno iz Evrope.

Onaj hladni rat između Rusije i EU/ SAD-a pretvorio se u vrući pakleni rat pokrenut 24. februara ove godine ruskom agresijom na Ukrajinu, kao odgovor na širenje NATO-a na istok. Jugoistočna Evropa je postala novo geopolitičko bojno polje, koje gusjenicama tenkova ore Putin grozni (strašni).
U Bosni i Hercegovini, lokalni akteri poput Milorada Dodika separatističkog člana Predsjedništva u ime bosanskih Srba i potpornika u Putinovoj agresivnoj strategiji spojlera – (zaplet radnje), sada udaraju daleko iznad svoje stvarne moći. Zauzvrat, Dragan Čović, lider bosanskih Hrvata, dobio je regionalnu težinu kroz članstvo Zagreba u EU i prešutnu podršku Moskve njegovim destruktivnim akcijama umotanom u izborno zakonodavstvo. A Bakir Izetbegović predsjednik SDA favorizuje građansku državu.

U čitavom regionu obećanje u članstvo u EU – osnovno načelo politike proširenja Bruxellesa od 2003. godine – izgubilo je svoj sjaj. Razlozi su višestruki, a jedan je što EU ima svojih vlastitih problema, jednostavno nema odlučnosti da djeluje strateški.

EU bi napokon trebala otvoriti svoja vrata i uvesti Bosnu i Hercegovinu u svoje odaje kako bi je sačuvali od vanjskih i unutrašnjih lešinara. EU se mora zalagati za racionalizaciju međunarodnog prisustva i preuzeti veću partnersku odgovornost za evropsku budućnost Bosne i Hercegovine.

Kada su mogli otvoriti svoja vrata i primiti 10% njenog stanovništva koje je između 2014. i 2020. godine napustilo Bosnu i Hercegovinu. Šokantno: Bosna i Hercegovina je za godinu dana izgubila više ljudi zbog migracija nego što je ubijeno u cijelom ratu 1992. do 1995. godine.Pored svega, Bosna i Hercegovina je stabilna, nezavisna i slobodna država uprkos činjenici da određene separatističke snage pokušavaju provocirati javnost.

1.mart i 25. novembar su dva najznačnija datuma u modernoj histiriji Bosne i Hercegovine.

U prilog jedna pjesma povodom 1. marta Dana nezavisnosti Bosne i Hercegovine;

JARBOL I ZASTAVA
Prvog marta 2022. godine puni se trideset godina,
Nezavisnosti Bosne i Hercegovine,
a povodom tog jubileja i ljubavi prema domovini,
Medžlis islamske zajednice iz Maglaja,
izgradi i uredi „Park domovini“ i u njemu posadi jarbol,
na njega objesi zastavu Bosne i Hercegovine.

Jarbol i zastava su simboli nezavisnosti, patriotizma, slobode,
to je nova otvorena knjiga historije Bosne i Hercegovine,
Medžlis islamske zajednice iz Maglaja,
„Park domovini“ nagizda k'o gaziju,
s jarbolom i zastavom Bosne i Hercegovine,
koja će se vihoriti u vremenu i prostoru.

Tu je jarbol visoki, nebo mu je granica,
tu je zastava domovine Bosne i Hercegovine,
tu je naš jarbol visoki, tu je naša velika zastava,
koja će se vihoriti u gradu Maglaju,
gradu heroju u srcu Bosne i Hercegovine,
oni će skupa u sva buduća vremena biti simboli slobode.

Molimo Allaha dž.š. da svim članovima,
Medžlisa Islamske zajednice iz Maglaja,
svim dobrotvorima, donatorima, neimarima,
ovog jedinstvenog dara svim ljudima,
koji će ovo gledati, tu dolaziti i uživati,
bude upisano u knjigu dobrih, korisnih i halal dijela.