SRPSKI RATNI ZLOČINCI KOJI SU ODGOVORNI ZA VIŠE DESETINA HILJADA NEVINIH ŽRTAVA GENOCIDA, UZP-a, RATNIH ZLOČINA...

MURAT TAHIROVIĆ: U periodu od 12. maja 1992. do novembra 1995. postojao udruženi zločinački poduhvat, čiji je primarni cilj bio širenje terora među civilnim stanovništvom putem provođenja kampanje snajperskog djelovanja i granatiranja. Cilj ovog udruženog zločinačkog poduhvata uključivao je počinjenje krivičnih djela terorisanja, protivpravnih napada na civile i ubistva. Učesnici u udruženom zločinačkom poduhvatu vezanom za Sarajevo bili su pripadnici vojske i političkog rukovodstva bosanskih Srba, a među njima su bili: Radovan Karadţić, Ratko Mladić, Stanislav Galić, Dragomir Milošević, Momčilo Krajišnik, Biljana Plavšić i Nikola Koljević.

Rekoše da će uskoro biti objavljen i Dodikov zakon kojim se kažnjava omalovažavanje ili ruganje republici srpskoj. Kažu i da ne smijemo prezirati republiku srpsku ili pominjati agresiju ili genocid. Kao što se Dodik odmah prijavio Tužilaštvu BiH za negiranje genocida, evo ja se ovim tekstom prijavljujem za prvog kandidata za Dodikov zakon. Javno i pod punom krivičnom odgovornošću tvrdim sljedeće:

Od 1991. godine do Dejtonskog sporazuma u BiH rukovodstvo bosanskih Srba na čelu sa Karadžićem, Krajišnikom, Plavšićkom, Brđaninom, Mladićem, Mićom Stanisićem i dr., a u uslovima međunardnog konflikta i agresije SRJ - Srbije na RBiH, odnosno uz podršku i opštu kontrolu SRJ - Srbije nad bosanskim Srbima, na čelu sa S. Miloševićem, imali su sveobuhvatni udruženi zločinački poduhvat s ciljem da se bosanski Muslimani (Bošnjaci) i Hrvati trajno uklone s teritorije BiH putem genocida, istrebljivanja, progona i drugih zločina protiv čovječnosti s ciljem ujedinjavanja tzv. srpskih područja u BiH, ali i Hrvatskoj sa Srbijom radi stvaranja jedinstvenog srpskog teritorija, odnosno Velike Srbije. Teorija o Velikoj Srbiji sprovedena je u praksi nakon izbora 1990. U septembru 1991. objavljeno je proglašenje autonomnih oblasti u BiH, između ostalih Krajina, Romanija i Stara Hercegovina, kojima je cilj bio odvajanje od republičkih drzeavnih organa u Sarajevu i stvaranje Velike Srbije.

Cilj ujedinjavanja srpskih teritorija prihvatila su rukovodstva u Srbiji, u rs u BiH, kao i u SAO Krajine. Takva saradnja je nastavljena do 1995. godine. U sprovođenju gorepomenutog zajedničkog kažnjivog cilja učestvovali, pored ostalih, Blagoje Adžić, Milan Babić, Radmilo Bogdanović, Veljko Kadijević, Radovan Karadžić, Slobodan Milošević, Ratko Mladić, Vojislav Šešelj, Franko Simatović zvani Frenki, Jovica Stanišić i kapetan Dragan Vasiljković.

Cilj Srbije, JNA i srpskih političkih stranaka bilo je bilo stvaranje zapadnog produžetka Srbije pod srpskom kontrolom, uzimajući srpske dijelove Hrvatske kao i dijelove Bosne i Hercegovine. Zajedno sa Srbijom, dvije autonomne pokrajine i Crnom Gorom, to bi cinilo novu, manju Jugoslaviju sa većinskim srpskim stanovništvom. Međutim, među ostalim preprekama tu je bilo i veoma brojno muslimansko i hrvatsko stanovništvo koje potječe iz Bosne i Hercegovine i u njoj živi. Za rješavanje tog problema primijenjena je praksa etničkog čišćenja. To nije bio novi koncept. Ovaj koncept podržavao je Slobodan Milošević, a prihvatili su ga Srbi širom bivše Jugoslavije, uključujući srpske političke vođe u Bosni i Hercegovini i Hrvatskoj. Pored koncepta Velike Srbije, i Hrvati su imali koncept stvaranja Velike Hrvatske koja bi obuhvatala sve Hrvate na teritoriji bivše Jugoslavije.

Stvaranje vrs od strane SRJ (Srbije i CG) i vojske Jugoslavije nije, dakle, ukazivalo na namjeru Beograda da se odrekne kontrole SRJ/VJ nad vojskom bosanskih Srba. Naprotiv, VRS je formirana kako bi se nastavili postizati sopstveni polititivki i vojni ciljevi SRJ, a a očito je da su ti ciljevi ostvarivani vojnim i politickim operacijama koje je kontrolisao Beograd i JNA/VJ.
Mjere koje su preduzete da se osnuje vrs nezavisan od JNA bile samo trik da bi se izbjegle potencijalne optužbe da SRJ interveniše u oružanom sukobu koji se odvija na teritoriji BiH i da bi se utišali zahtjevi međunarodne zajednice za obustavu svakog učešća u tom sukobu.
VJ i vrs nisu bile dvije zasebne vojske njihove težnje i ciljevi su bili isti.

Zaključenje Dejtonskog sporazuma predstavlja potvrdu ex post facto da je od samog početka i cijelim tokom oružanog sukoba u BiH, SRJ vršila sveukupnu kontrolu nad Srpskom republikom BiH i bosanskim Srbima.

SREBRENICA
Na najvišim razinama rs je vladala politika čiji je cilj bio uklanjanje bosanskog muslimanskog stanovništva iz istočne Bosne i Hercegovine, kao i iz drugih područja. Ova je politika potvrđena Direktivom 7 iz marta 1995., direktivom koju je potpisao predsjednik rs Radovan Karadžić, kome su u njenom sastavljanju pomagali razni sektori u Glavnom štabu vrs-a, uključujući i sektor za obavještajne i bezbjednosne poslove.

Snage bosanskih Srba namjerno su nametnule takve životne uslove koji su bili sračunati da dovedu do uništenja bosanskih Muslimana u istočnoj Bosni uzeto je u obzir ukupno dejstvo ne samo operacija prisilnog premještanja žena i djece već i ubijanja muškaraca. Kombinovani učinak prisilnog preseljenja i operacije ubijanja imao razorne posljedice po fizički opstanak muslimanskog stanovništva u istočnoj Bosni i Hercegovini te operacije su imale za cilj uništenje stanovništva.
Utvrđeno je postojanje krivičnih djela genocida, udruživanja radi vršenja
genocida, istrebljenja, progona, nečovječnog postupanja kroz prisilno premještanje i ubistva u Istočnoj Bosni.

Kreatori koncepta zla Velike Srbije i Velike Hrvatske: MILOŠEVIĆ I TUĐMAN

Rukovodstvo bosanskih Srba je putem UZP imalo namjeru da Bošnjake iz Srebrenice eliminišu ubijanjem muškaraca i dječaka, te prisilnim odvođenjem žena, djece i dijela starijih muškaraca, i to putem počinjenja genocida, progona, istrebljivanja, ubistva i nehumanog djela prisilnog premještanja.

SARAJEVO
U periodu od 12. maja 1992. do novembra 1995. postojao udruženi zločinački poduhvat, čiji je primarni cilj bio širenje terora među civilnim stanovništvom putem provođenja kampanje snajperskog djelovanja i granatiranja. Cilj ovog udruženog zločinačkog poduhvata uključivao je počinjenje krivičnih djela terorisanja, protivpravnih napada na civile i ubistva.
Učesnici u udruženom zločinačkom poduhvatu vezanom za Sarajevo bili su pripadnici vojske i političkog rukovodstva bosanskih Srba, a među njima su bili: Radovan Karadţić, Ratko Mladić, Stanislav Galić, Dragomir Milošević, Momčilo Krajišnik, Biljana Plavšić i Nikola Koljević.

PRIJEDOR
Ubistva nesrpskih stanovnika opštine Prijedor bila su masovnih razmjera. Životi nesrpskih stanovnika značili su vrlo malo ili ništa srpskim počiniocima. Stakić zbog svog političkog položaja i uloge u sprovođenju plana za stvaranje čisto srpske opštine, bio je upoznat s detaljima i tokom kampanje uništenja usmjerene protiv nesrpskog stanovništva. Stakić je bio svjestan ubistava nesrba i činjenice da se ona dešavaju masovno. Stakić je djelovao s traženom namjerom, barem dolus eventualis, da istrijebi nesrpsko stanovništvo opštine Prijedor.

FOČA
Prva osuđujuća presuda za silovanje protiv Bošnjakinja kao zločin protiv čovječnosti i prva osuđujuća presuda za porobljavanje Bošnjakinja pred ICTY kao zločin protiv čovječnosti su prve presude u povijesti međunarjdnog prava gdje je silovanje i porobljavanje označeno kao zločin protiv čovječnosti.

Bosanski Srbi su silovanje nad Bošnjakinjama koristili kao instrument terora.
Mogao bih i dalje i još više, ali mislim da će i ovo biti dovoljno za jednu ”kvalitetnu optužnicu“ protiv mene.

Moje tvrdnje su samo “mali” dio onoga što se nalazi u pravomoćnim presudama ICTY / Međunarodni krivični sud za bivšu Jugoslaviju (MKSJ) Den Haag, pa pozivam javnost da se pomoću ovih i drugih pravomićnih zaključaka suda iz Haga javno rugamo i omalovažavamo rs kadgod se ukaže prilika.