»Udri za krst, za obraz junački, hulitelje imena Hristova da krstimo vodom ali krvlju« poručije Njegoš do skora rodoljub ideolog jugoslovenstva, a upravo školski programi su formirali psihofanatike vjerskog rata krvi i tla. Merhametli - Muslimani su klicali rodoljubivim porukama prijetnju sopstvenog nestanka u korist «jugoslovenstva«. Jugoslovenska ideja je omča za muslimanski narod i u realizaciji te ideje uvijek su gubili životni prostor, živote i dobar dio duhovnih dobara.

HUSEIN TOKIĆ: Sve poruke Njegoša u GORSKOM VIJENCU su današnja preslikana drama stanovništva u opsjednutim gradovima s pretežno muslimanskom većinom, (posljednjim životnim prostorom), kao čin završnog obračuna sa islamizacijom i drugim brankovićevštinama. (»Ta nijesu za ljude gradovi, no tavnice za nevoljne sužnje..., »Svi gradovi što su do nas turski, jesam li ih opsuo mramorjem« tj. nišanima). Gradovi su nam zaista prepuni mezarja šehida od granata napunjenih mržnjom Brđana od Njegoševih poruka.

Osamdeset i neke ovog stoljeća, bosanski Jevrej, partizanski borac - književnik i »Titoslaven« (kako za sebe reče), Oskar Davičo odbio je primiti tek ustanovljenu jugoslovensku - Njegoševu nagradu za književno djelo. Tih godina u derilijumu jugoslovenstva bilo je ravno svetogrđu odbiti nagradu koja nosi naziv po piscu (vladiki) koji je čak prvi »skontao« kovanicu Jugoslavije. Istina, Davičo je morao objasniti razloge odbijanja nagrade (između redova u jednom intervjuu), nazvavši Njegošev književni opus latentnim pozivom na genocid, te da on - Jevrej, iz pijeteta prema žrtvama genocida uopće, odbija takvu nagradu. Intelektualna javna pljuska upućena jugoslovenstvu (posebno našem muslimansko-bosanskom) nikoga tada ne probudi pa Njegoševo ideološko (srpsko) jugoslovenstvo nitko kritički ne »pipnu«. Muslimani su i dalje od tog ideološkog jugoslovenstva sticali kompleks drugorazrednog pa čak i nedržavotvornog jugoslovenskog naroda, i bili smatrani ostatkom: »azijatskog ada, tame kuge i vražijeg kota« nad kojim nije dovršena »istraga« tj. istrijebljenje. Nažalost i poslije ove Davičove »iskrice« školski programi su svojim »analitičkim« pristupom i obradom Njegoševog književnog djela bili zaštićeni branom jugoslovenstva historijski ostvarenog prava vođstva najbrojnijem narodu Jugoslavije. Prosječni čitalac, pa i učenik (Musliman) našao se tako nad ambisom između Njegoševih poruka u školskom programu i jugoslovenske »ravnopravnosti« naroda. Trebalo je premostiti bez crnih rupa vijuge »cortex cerebri« izmedu onog čega nema (racionalno-decentralizovanog) i praktičkog (jednoumno-i d e o l o š k o g , vladajućeg - srbocentričnog) jugokolektiviteta življenja. Koliko je postojala kontrola zadatog jugoslovenstva dokaz su čak i školski programi proučavanja maternjeg jezika. Ne bismo znali čitati, pisati pa čak možda ni govoriti da, nije bilo Vuka S. Karadžića ili šta je junaštvo i epika bez Njegoša.

Logično bi bilo postavimo li sve stvari na svoje mjesto rafinirano suptilni naziv GORSKI VIJENAC prevesti i analizirati kao PJESME BRĐANA. Jer mitološki obradena epika jednog naroda ne umanjuje književnu vrijednost djela, a narod mitologiju treba da shvati kao dio kulture koja se prevazilazi a ne kao poruku, valentum i za budućnost.

Muslimanska merhametli svijest okrenuta jugoslovenstvu nije ozbiljno shvatala ni poruke nasljednog »historijski« pribavljenog prava jednom (i »drugom oku u glavi«) narodu da ideju jugoslovenstva eksploatiše do dogme zaštitništva. Tako treća (ideja), jugoslavenstva nije sreća, već istina o piramidi jugoslovenstva prethodne dvije. Obje ideje počinjale su srboslavenstvom, a završavale se na većem prostoru vladavine srbo-centrizma na štetu svih, pa i običnog srpskog puka. Istina, poslije realizacije prvog S - H - S jugoslovenstva obični srpski puk u BiH, u više Karađorđevih reformi dobija muslimanske zemlje što potvrđuje i današnja činjenica većine muslimanskog slanovništva u gradovima.

Druga piramida jugoslovenstva (u kojoj nestaje poslije Jevreja, najviše Muslimana oko 8-10%), partizanskim reformama zemljišnog maksimuma, niveliše i legalizuje otimačinu muslimanskih posjeda otetih predratnim Karađorđevićevim agrarnim reformama. Višak muslimanskih zemalja iz ovih reformi i preostalog dijela iz-nad maksimuma postaje »opšte-društveno dobro« tj. ničije. Danas su tamo haubice, tenkovi, četnici i politika »odbrane srpskih zemalja«.

»Udri za krst, za obraz junački, hulitelje imena Hristova da krstimo vodom ali krvlju« poručije Njegoš do skora rodoljub ideolog jugoslovenstva, a upravo školski programi su formirali psihofanatike vjerskog rata krvi i tla. Merhametli - Muslimani su klicali rodoljubivim porukama prijetnju sopstvenog nestanka u korist «jugoslovenstva«. Jugoslovenska ideja je omča za muslimanski narod i u realizaciji te ideje uvijek su gubili životni prostor, živote i dobar dio duhovnih dobara.

Prisjetimo se činjenice, genocid nad Muslimanirna već je bio završen i djelomično u toku (Foča 1942.) prije Titovog dolaska u Istočnu Bosnu. Izvršioci pokolja nad Muslimanirna »shvativši« da se partizanski pokret ne završava na granicama srboslovenstva (V. Srbije), već ponovo na većem prostoru srbocentrizma (Slovenija), pristupaju Titovom partizanskom pokretu, (nekažnjeni!) mijenjajući formalno a ne ideološki kokardu petokrakom. Tako ideološki prikriveni pobjeđujući i u »Osmoj ofanzivi« (kolonizaciji) uz sakrivanje identiteta (izbrijanih brada) mnogi su do ovih dana uživali i prvoboračke penzije uz posjed u ravnici i drugi u rodnom kraju.

Danas su ponovo proradili brđanski inspiratori Njegoševe »jugoslovenske« obilićevštine kao svetog sinonima srpskog (i crnogorskog) jedinstva naspram brankovićevštine (u koju je uračunata u širem smislu i islamizacija južnih Slavena), koja je uzrokom srpskog nejedinstva? Njegoš je u školskim programima tako i analiziran da je jednima upravo pribavljao historijska prava po obilićevštini, a drugima (Muslimanima) ostavljena je historijska trauma izdaje (islamizacijom).

»Što će turska vjera među nama, su čim ćete izić pred Miloša« iz usta vladike Danila poručuje Njegoš na uvodnoj besjedi skupa (Brđana) povodom donošenja odluke o istrazi (tj. istrebljenju) Muslimana (poturica). Zato »zbog nekrsti koja zaudara« treba da »uvijek bude borba neprestana«. Njegoševa želja je »očima viđeti Crna Gora izgub da namiri« jer »bi mu se upravo činilo...e sletio Miloš među Srbe.« »Slijetanje Miloša među Srbe« je simbolika potpunog istrebljenja (»istrage«) poturica i ono treba da se realizuje po vladici Danilu (tj. Njegošu) kršćenjem vodom ali krvlju.« Krv je namijenjena onim koji se ne vrate »pradedovskoj vjeri« tj. pravoslavlju. (Slično se ovih dana dešava u bosanskim gradovima Doboju i Brčkom).

Sve poruke Njegoša u GORSKOM VIJENCU su današnja preslikana drama stanovništva u opsjednutim gradovima s pretežno muslimanskom većinom, (posljednjim životnim prostorom), kao čin završnog obračuna sa islamizacijom i drugim brankovićevštinama. (»Ta nijesu za ljude gradovi, no tavnice za nevoljne sužnje..., »Svi gradovi što su do nas turski, jesam li ih opsuo mramorjem« tj. nišanima). Gradovi su nam zaista prepuni mezarja šehida od granata napunjenih mržnjom Brđana od Njegoševih poruka.

Orgijanje (Ilustracija: Šukrija Meholjić) Zato »zbog nekrsti koja zaudara« treba da »uvijek bude borba neprestana«. Njegoševa želja je »očima viđeti Crna Gora izgub da namiri« jer »bi mu se upravo činilo...e sletio Miloš među Srbe.« »Slijetanje Miloša među Srbe« je simbolika potpunog istrebljenja (»istrage«) poturica i ono treba da se realizuje po vladici Danilu (tj. Njegošu) kršćenjem vodom ali krvlju.« Krv je namijenjena onim koji se ne vrate »pradedovskoj vjeri« tj. pravoslavlju. (Slično se ovih dana dešava u bosanskim gradovima Doboju i Brčkom).

Riječju, koliko je Njegoševa pjesma Brđana, (G. Vijenac), učestvovala u stvaranju iracionalno-fiktivnog neprijatelja miloš-obilićevskom kolektivitetu, (»đe Obilić nad sjenima vlada«), “ugroženom« od »brankovićevštine« (izdaje srpstva u širem smislu«) pokazuje ovaj i svi bivši sveti srpski ratovi. Njegoševa (vladičanska) riječ" sakrivena jugoslovenstvom, inficira um i podloga je za recidive kosovske osvete i srpske izdaje, za oboljele psihosindromom milošobilićevštine, koja srpski fašizam i genocid pretvara u etičku heroiku s pozivom na himnizam. Taj srpski himnizam biće prepoznatljiv na bosanskorn narodu (pretežno muslimanskom) u sljedećih 50-100 god., jer će sadašnja djeca u kolijevci prvo naučiti šta su štake pa tek da se pomoću njih može hodati.

Treća (ideja jugoslovenstva) je ipak sreća, jer je pala maska agresorskog srbocrnogorskog centrizma (ujedinjena radi vladavine »ugroženih« nad bratskim narodima) i ona se evo realizuje (oni kažu »brani«), srpskim fašizmom tj. četništvom. Ideja zajedništva koja se brani fašizmom je u osnovi porobljivačka i prema sopstvenom narodu. A Muslimanima nema uništenja! Muslimanima je biti (»to be«), jer su ponovo napadnuti u ime “jugoslovenstva«, pa su došli »tobe«.