Prođe sto i nekolko godina kako Turci, oni veliki 'napasnici', prema Karadačanima i Servima, napustiše gusinjsko-plavski kraj, koji je bio pod njihovom upravom preko petsto godina. Uh, Boga ti, to bi veliki period, ostati pod vlašću tih „napasnika“ i sve me čudi kako još ima hrišćana, Karadačana i Serva na tim prostorima. Čudo, ljudi moji, čudo veliko, jer historija ne pamti da je neko terorisan tolike godine i da još postoji.

Nekadašnja Kaza Gusinje, a i čaršija na tim prostorima (kaza je više nego danas opština), koja je obuhvatala od Vrmoše a sastavljala se je sa Đakovačkom malesijom na sjeveru, a dolinom Lima obuhvatala je nekad i do Berana, a jednom i Podgorica je bila u sastavu Gusinjske „Kaze“ ali u devedeset i osam procenata je pripadala Skadarskom Sandžaku. U jednom dokumentu, odnosno knjizi KOSOVA SALMANESI, i to u posljednjim godinama osmanske vladavine, dok je bio kajmekan Ahmet Muhtar efendi. U Kazi Gusinje su bili čak dvojica pravoslavaca na visokim dužnostima, a to su Spaso-aga i Veljko-aga, mada je bilo još njih u službi opštine i pandura. Pravoslavci koji su radili u osmanskim ustanovama, njih nekoliko nosili su titulu aga kao što vidimo gore. Pravoslavnih familija u Kazi Gusinje nije bilo više od pet posto, u državnim službama su primani stanovnici tog kraja i koji su bili sposobni obavljati određene dužnosti, a vjera nije igrala nikakvu ulogu.

Tek teški dani za taj narod dolaze okupacijom gusinjsko-plavske doline, kao prvo istrebljenje, protjerivanje i nasilno masovno pokršćavanje 1912.-1913. kada je počinjen genocid nad bošnjačkim i albanskim narodom ovog kraja. Da ne zaboravim istaći da je posljednjim Osmanskim popisom Gusinjska kaza imala ukupno 27,400 stanovnika a prvim popisom Kraljevine SHS, kasnije Jugoslavijom, nešto preko 6000 stanovnika. Za dvije godine karadačke uprave taj kraj je bio tamnica onih koji nisu htjeli napustiti svoj vatan. Stvaranjem Kraljevine Jugoslavije, 1919., ponovo se vraćaju oni isti koji su počinili jedan genocid i opet dolazi do genocida u Plavu.

Period između dva rata, taj bošnjački i albanski živalj pod pritiskom jedan dio onih koji su ostali na svom topraku, opet napuštaju i odlaze za Tursku i Albaniju. Drugi svjetski rat, ono Plavljana i Gusinjana što je ostalo, organizuje se u odbrani svojeg vatana, tako da za četiri godine straže prema ovom kraju ne popuštaju, jer se očekivalo da opet ne bude genocid koji je počeo 1912. godine i ne dovrše započeto. Olobođenjem Jugoslavije pod Komunističkom partijom, oni koji su branili svoj vatan i svoj toprak četiri godine, odjednom postaju „domaći izdajnici“. Mnogi se jure po šumama i budu ubijeni od OZNE. Opet taj čovjek dolazi na udaru sinova onih koji su počinili genocid u plavsko-gusinjskom kraju, već dva puta. Nepravda je na svakom koraku i ti ljudi su podijeljeni na podobne i nepodobne. Nestankom Titove Jugoslavije, Crna Gora, nekadašnji Karadak, dobija svoju samostalnost i to posredstvom baš te gusinjsko-plavske dijaspore, ali nepravda ne prestaje, jer opet ti ljudi su diskriminisani i jedan veliki, odnosno veći dio mladih ljudi, napušta svoj vatan i otisnuo se je od Evrope, Amerike do Australije.

Dok taj Karadak čeka ulazak u EU, nepravada i diskriminacija ne prestaje, tako da se u posljednje vrijeme pojavio konkurs za ispunjavanje radnih mjesta u opštini Gusinje. Opština Gusinje posjeduje mladih obrazovanih i sposobnih ljudi, koji ispunjavaju sve uslove za ponuđena radna mjesta, ali svi skoro su odbijeni, i prema podacima koje smo dobili, primljeni su kandidati iz drugih opština.
Kako javljaju na društvenim mrežama, stanje nije bolje ni u drugim opštinama gdje živi većinsko bosnjačko muslimansko stanovništvo, pa i albansko. Isti slučajevi se javljaju u opštini Plav, Petnjica pa i drugim poštinama gdje se zanemaruje procenat jednog naroda u ovom slučaju Bošnjaka i Albanaca.

Problem Gusinja je rukovostvo opštine koje još ne izjašnjava za nepravdu koji čini država, dok opet nije jasno kako za radna mjesta u opštini Gusinje nije konkurs objavila opština. U čitavom demokratskom svijetu za radna mjesta u jednoj opštini, upravo opština objavljuje konkurs, a ne država, i samo se mogu primiti na ispunjavanju radnih mjesta građani te opštine, izuzev ako nemaju kvalifikovanih kadrova, onda se primaju ljudi iz drugih opština koji ispunjavaju uslove.

Ova nepravda i diskriminacija nije prisutna samo u jednom sektoru nego u Fondu zdravstva, Upravi za šume i katastar u osnovnoj školi, srednjoj, u policiji, graničnoj policiji i drugim ustanovama.
Kako dobijamo informacije sa terena, odnosno iz opštine Gusinje, opštinske minderpuze još nisu reagovale, jer neki se brane predizbornom šutnjom, valjda nekakvi izbori. Pa kad je to u vrijeme izbora onda neka glasači uzmu ovo kao polaznu tačku, dadnu glas onim sposobnim a ne podobnim državi, poštenim a ne lopovima, iskrenim a ne licemjernim. Ako ne izabrete onog koji je podčinjen narodu a ne njegovim interesima, onda neka vam je srećno, vi ste gubitnici do sljedećih izbora.

Ovakva diskriminacija, koja dolazi iz državnih institucija u Podgorici, nije nešto novo, i sve ovakve diskriminacije dolazi od crnogorskog srbovanja i nekakvog nacionalizma, ma da nacionalizam je hrana za mentalnu sirotinju.

Dijaspora koja je masovna, sigurno će preduzeti adekvatne mjere i tražit od međunarodnih institucija, SAD vlasti, Kongresa, Senata i EU, da zaviri u postupke vlasti Karadaka, koja se ponaša isto kao prije sto godina.