Dragi moji,
Priča o srpskom svatu u Sarajevu iz marta 1992. god., koja je zapalila vatru za srpski genocid nad Bošnjacima je ista priča o srpskoj d(j)eci na Ilidži iz januara, 2023. godine, koja treba da otključa srpski geniocidni kod za novi genocid nad Bopšnjacima.

Slobodan Milošević je dugo smatran u Eoropi, manje u Americi, kao čovjek mira na Balkanu dok ih nije razočarao zbog nemogućnosti da završi započeti posao čišćenja Bošnjaka u Bosni zajedno sa Franjom Tuđmanom.

Shvativši da je Milošević obični prevarant, Zapad, napose Amerika, je proglasila Mioševića "Koljačem (Butcher) na Balkanu."

Danas, nakon 30 godina, alter ego Miloševića je Aleksandar Vučić, kojeg Europa drži kao mirovnjaka, ali će ubrzo shvatiti, kao i u slučaju Miloševića da Vučić ima vučije krvave zube, koji reži na Albance na Kosovu i Bošnjake u Bosni.

Bošnjaci moji,
Ako van još uvijek nije jasno o čemu vam govorim, molim vas pročitajte ispovijest Vladimira Jevtića profesora historije iz Bajne Bašte:

“Srbi su ubijali Bošnjake. Napadali su ih nenaoružane, mirne i iznenađene po selima i gradovima istočne Bosne u proleće 1992. godine. Srbi iz zapadne Srbije su odlazili da pljačkaju spaljene i napuštene bosnjačke kuće, krali su njihove stvari i imovinu, prenosili ih preko Drine i preprodavali po Srbiji. Srbi su organizovali masovna sistematska silovanja bosnjačkih žena i devojčica, Srbi su klali, streljali, spaljivali žive ljude, bacali ih pod mostove i u jezera.

Autor ovoga teksta se više ne kupa u jezeru Perućac, jer mu se čini da će uznemiriti seni stotina onih kojima je tu mesto pokoja. Srbi su crkvu u selu Kravica pretvorili u koncentracioni logor za svoje komšije. Mnogi se još uvek sećaju treska dinamita kojima su rušene muslimanske bogomolje i krvožednih popova koji su huškali na zločine. Ljudi sa obe strane Drine dobro pamte svakakvu bagru i ljudski talog, skupljen s koca i konopca, koji je prolećnih dana 1992, žario i palio po selima i gradovima Istočne Bosne. Minobacači i topovi sa teritorije Srbije rušili su bošnjačka sela po obodima Srebrenice.

Snajperisti i mitraljesci, takođe sa teritorije Srbije, pucali su iz obesti na izgladnele Srebreničane, koji su po cenu života, u zimu 1993, išli da skupljaju ostatke kukuruza po poljima, kako ne bi umrli od gladi u Srebrenici krcatoj izbeglicama.

Srpski su vojnici sprečavali unos sanitetskog materijala u Srebrenicu, dok su u pretrpanoj bolnici hirurške intervencije vršene ručnom testerom, a ranjenici umirali od sepse. Srpski vojnici i policajci su streljali zarobljene Bošnjake nakon pada Srebrenice, Srpski vozači su vozli kamione i autobuse, koji su zarobljenike prevozili do mesta egzekucije. Bili su to autobusi iz srbijanskih gradova Šapca, Loznice, Užica, Valjeva…

Mnogi Vlaseničani, Milićani… su u julu 95, dok su žene i deca deportovani iz Potočara, izlazili na ulice i zasipali kamenicama i najgorim uvredama konvoje deportovanih, koji su u tom trenutku ostajali bez mnogih članova najuže porodice. Mnogi Srbi su na ovaj ili onaj način učestvovali u genocidu, a gotovo se niko nije usprotivio, pa je razumljivo što se danas mnogi bore sa svojom savešću, bežeći od suočavanja sa sopstvenim nečoveštvom.”
Autor: Vladimir Jevtić, Profesor istorije (Bajina Bašta) juli 2013. godine."

Bošnjaci moji,
Ako se ne presaberemo, ako se ne uozbiljimo, ako se ne ujedininimu, rizikujemo novi srpski genocid, kojeg Aleksandar Vučći najavljuje kroz prisustvo svog sina Malog Danila Vučića na proslavi začeća srpkog genocida nad Bošnjacima 9. januara u blizini Sarajeva, kao najavu za novu opsadu od 1425 dana i kroz pričo o ugroženoj srpkoj d(j)eci na Ilidži.

Allahu Milostivi, prosvijetli nam um da razumijemo, osvjetli nam oči da vidimo i očisti nam uši da čujemo odakle nam dolaze zvukovi genocidnog zla pa da se pripremimo da zlo pobijedimo prvu u sebi samima pa onda zlo koje nam prijeti od njih.