Prof. dr. Smail ČEKIĆ: Među brojnim lažima i obmanama su i “naknadna saznanja” i “istine” Dobrice Ćosića o “demokratskim lažima o Bosanskom ratu”, u kome su se, po njemu, narodi u Bosni i Hercegovini “međusobno gonili, lili krv i jedni drugima palili kuće i bogomolje”; - “laž o srebreničkom genocidu postala je sakralna i globalna istina”; - Srbi su se u Bosni borili “za svoju slobodu” i u toj borbi “opet branili hrišćansku Evropu od džihadskog islama”

Krajem XX i početkom XXI stoljeća sve su prisutniji mnogobrojni i raznovrsni historijski falsifikati iz političkih i ideoloških razloga, kojima se iznose neistinite činjenice o događanjima i događajima kojima se oni tumače, bez oslonca na dokumentacionu i arhivsku građu i konstruišu političke istine primjerene aktuelnim okolnostima. Nažalost, na sceni je prisutna najbezočnija zloupotreba nauke od strane naučnika bez moralnog lika i odgovornosti, kao i od kvazinaučnika - istraživača. To je posebno svojstveno velikosrpskim intelektualcima i političarima, koji grade i formiraju osnove za ideologiju, politiku i praksu genocida.
Srpski nacionalisti, pod vođstvom Dobrice Ćosića, i dalje istrajavaju na ostvarivanju i sprovođenju srpskog velikodržavnog projekta, uvjereni da će u promijenjenim međunarodnim okolnostima ostvariti nacistički i genocidni plan - ujedinjenje svih “srpskih” zemalja (“zaokruživanje svih srpskih zemalja”) i srpskog naroda (“ujedinjenje Srpstva”), odnosno formiranja jedinstvene srpske države – “Velike Srbije”. U tom procesu ostvarivanja aktivnosti koriste se političke metode i sredstva djelovanja primjerene novonastalim okolnostima (uslovima). U okviru navedenog procesa naglašeno se pod uticajem velikosrpske ideologije i politike, koristi i nauka/e. Nju jednim imenom možemo označiti kao službena nauka, koja ima zadatak da obezbijedi “argumente” kojima dokazuje svoje teze o potrebi izgrađivanja, konstruisanja i formiranja jedinstvene velikosrpske države.


U tom smislu naročito se koristi historija, kao nauka i naučne discipline u kojoj se pojavljuje sve više tzv. historičara sa “novim” argumentima kojima dokazuju i objašnjavaju prethodno navedenu tezu. S ciljem prikrivanja osvajačkog, agresivnog rata protiv Republike Bosne i Hercegovine i zločinačke namjere i genocidnog plana o istrebljenju Bošnjaka, srpski nacionalisti obmanjuju domaću i međunarodnu javnost svojim lažnim epsko-mitskim tezama:
- o Bosni i Hercegovini kao “srpskoj zemlji” (- dijelu “srpskog prostora”), u kojoj “vekovima kao većinsko stanovništvo” žive pravoslavni Srbi, da su “muslimansko stanovništvo Srbi islamske veroispovesti” (“islamski Srbi”, “muhamedanski Srbi”);

- da je četnički pokret Draže Mihailovića antifašistički;
- da su za raspad Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije krive tzv. secesionističke republike, Vatikansko-njemačko-američka zavjera protiv Srba i islamski fundamentalizam (u raspadu Jugoslavije, po historičaru Miloradu Ekmečiću, islamski fundamentalizam je imao ključni značaj);
- da je u Republici Bosni i Hercegovini vođen građanski rat, unutrašnji sukob između tri strane, a ne zločin protiv mira, odnosno klasična oružana agresija (međunarodni oružani sukob) Srbije i Crne Gore/Savezne Republike Jugoslavije na Republiku Bosnu i Hercegovinu, te umjesto genocida koriste pojam i termin “etničko čišćenje”, u kome su tri strane (podjednako) vršile zločine, pri čemu jedni negiraju postojanje srpskog velikodržavnog projekta, a drugi mu odriču odredbu fašističkog i zločinačkog karaktera.

Među brojnim lažima i obmanama su i “naknadna saznanja” i “istine” Dobrice Ćosića o “demokratskim lažima o Bosanskom ratu”, u kome su se, po njemu, narodi u Bosni i Hercegovini “međusobno gonili, lili krv i jedni drugima palili kuće i bogomolje”; - “laž o srebreničkom genocidu postala je sakralna i globalna istina”; - Srbi su se u Bosni borili “za svoju slobodu” i u toj borbi “opet branili hrišćansku Evropu od džihadskog islama”.

Ukazujući na “opasnost” od “džihadskog islama” za “hrišćansku Evropu” i “svetu” dužnost Srba “da se bore za istorijsku istinu o Bosanskom ratu”, tj. za laži, obmane i falsifikate, Dobrica Ćosić u svojstvu “Oca nacije” i u punom zločinačkom sjaju - a znajući punu istinu o “Bosanskom ratu” i u nastojanju da, pored ostalog, izbjegne odgovornost za razbijanje ustavnog koncepta odbrane SFRJ, izazivanje i proizvođenje unutrašnje krize u SFRJ i razbijanje zajedničke države, planiranje, pripremanje i organizovanje izvršenja zločina, koristeći sredstva govora mržnje, kojima je razvijan i pojačan intenzitet nacionalne, etničke i vjerske netrpeljivosti među građanima i narodima SFRJ i druge zločinačke aktivnosti u okviru udruženog zločinačkog poduhvata, te da - minimizira, relativizira i negira osvajački rat protiv Bosne i genocid nad Bošnjacima, iznosi koncepciju dostizanja historijskog cilja i strategiju njegovog ostvarivanja: “od istine o razbijanju Jugoslavije, ratovima koji su vođeni na njenom tlu, posebno od istine o Bosanskom ratu, neposredno je uslovljena budućnost srpskog naroda i njegov ljudski lik u svetu”.
Očigledno je na djelu zločin genocida od čijeg je amnestiranja “neposredno uslovljena budućnost srpskog naroda i njegov ljudski lik u svetu”, koga je osmislio i razvio akademik Dobrica Ćosić, koristeći se lažima, falsifikatima i obmanama, kako bi opravdao izvršene zločine, a posebno osvajački rat protiv Bosne, te negirao genocid nad Bošnjacima, što je, prema mišljenju najpoznatijih i najpriznatijih naučnih autoriteta o holokaustu i genocidu, ustvari posljednja faza genocida.

Dva Hitlera iz srpskog sokaka: Ćosić i Milošević

Imajući u vidu laži, obmane i falsifikate velikosrpske intelektualne (svjetovne i duhovne) elite, predvođene Dobricom Ćosićem, glavnim ideologom Memoranduma Srpske akademije nauka i umetnosti, potrebno je, radi ljudske, naučne, historijske istine i desetina, hiljada i stotina hiljada, te miliona žrtava na Balkanu u posljednja dva stoljeća, kao i u cilju pružanja odgovora, pored ostalog, na pitanje zašto i zbog čega ponovo genocid nad Bošnjacima, sa još težim, brojnijim i raznovrsnijim posljedicam, itd, što predstavlja strateško naučno, političko i životno - praktično pitanje, ukazati na bitne činjenice o korijenima, uzrocima, ciljevima i namjeri srpskog velikodržavnog projekta, koji se temelji na srpskoj fašističkoj ideologiji i politici i genocidnoj zločinačkoj praksi, u kome je sadržana puna istina o svim dosadašnjim osvajačkim velikosrpskim ratovima na Balkanu, a posebno protiv Bosne i Hercegovine i genocidu nad bosanskohercegovačkim Muslimanima/Bošnjacima. Historijska istina, zasnovana na brojnoj dokumentaciji različite provenijencije, je sljedeća:
- srpski velikodržavni projekt ( “svi Srbi u jednoj državi” ) je, nažalost, stvarnost. Iako je u Drugom svjetskom ratu poražen, kada je bio zvanični politički program četničkog pokreta Draže Mihailovića i Izbjegličke vlade u Londonu, koga su uporno podržavali Saveznici, ponovo je u drugoj polovini 80-tih godina XX stoljeća obnovljen i eskalirao osvajačkim ratovima i brojnim drugim zločinima protiv čovječnosti i međunarodnog prava, uključujući i genocid nad Bošnjacima u Republici Bosni i Hercegovini na kraju XX stoljeća;
- projekt se zavisno od konstelacija snaga odvija u kontinuitetu diskontinuiteta, što znači da je u raznim periodima društvenog i historijskog razvoja realiziran i čijom realizacijom je proizvodio krupne posljedice, koje se ogledaju, prije svega, u ogromnim ljudskim žrtvama i materijalnim razaranjima;
- projekt je nacističkog, fašističkog i genocidnog karaktera, jer, između ostalog, sadrži dva krupna međusobno povezana elementa:
- teritorijalnu ekspanziju - osvajanje tuđih teritorija (lebensraum), uključujući i Bosnu i Hercegovinu, i
- istrebljenje narodâ, odnosno genocid, zločin nad zločinima, uključujući i nad Bošnjacima u Bosni i Hercegovini (radi “konačnog rješenja muslimanskog pitanja” );
- sve varijante srpskog velikodržavnog projekta bile su osvajačke i antimuslimanske: borba za zemlju i istrebljenje muslimana;
- proširenje životnog prostora (lebensraum) je, po srpskoj fašističkoj ideologiji i politici, a što je potvrdila i politička praksa, primarni kriterij za širenje i održanje “etničke čistote”, slično nacistima, na planirano teritorijalno proširenje, što samo po sebi podrazumijeva istrebljenje svih nesrpskih naroda koji su stajali na tom putu, uključujući i Bošnjake, pripadnike nacionalne, etničke i vjerske grupe kao takve;
- projekt je (od početka XIX stoljeća) razvijen i operacionaliziran brojnim programsko-planskim i akcionim dokumentima genocidnog karaktera;
- srpski velikodržavni projekt je iznio historijske ciljeve koji se u raspoloživim dokumentima definišu i iskazuju kroz strateške, operativne, taktičke i instrumentalne ciljeve. Osnovni historijski cilj je formiranje etnički čiste države - Velike Srbije (na Balkanu), u kojoj će samo i jedino živjeti (svi) Srbi (a takvu srpsku državu moguće je formirati samo osvajačkim ratom i genocidom);
- osnovi srpskog fašizma su u srži srpske (agresivne) nacionalne kulture, koja u biti svog mita sadrži ogromnu količinu mržnje i nasilja, permanentnu namjeru za (iz)vršenje genodica, a ta “kultura” mržnje i nasilja se njeguje unutar porodične i plemenske tradicije, kroz mit o Kosovu i Njegošev “Gorski vijenac”, gdje je, po srpskoj nacionalnoj kulturi, istrebljenje muslimana sveti i herojski čin, čime je genocid, nažalost, dio porodične tradicije;
- nosioci projekta su istaknuti i najugledniji srpski intelektualci, uključujući, nažalost, i vođstvo Srpske pravoslavne crkve;
- srpski fašizam je masovnog karaktera, zahvaljujući srpskoj intelektualnoj (svjetovnoj i duhovnoj) i političkoj eliti, zbog koje je dobijao na masovnosti i masovnoj podršci srpskog naroda;
- iza srpskog fašizma uvijek je stajala država kao najmoćniji politički subjekt, koji je najneposrednije planirao, organizovao i sprovodio genocid;
- poznati, raspoloživi, jasni, dovoljni i dovoljno-valjani dokazi potvrđuju da u srpskom fašizmu postoji subjektivni (mentalni) element genocida - namjera (mens rea) i genocidni plan za izvršenje genocida nad muslimanima, uključujući i nad Bošnjacima u Bosni i Hercegovini, o čemu, pored ostalog, postoje i naredbe za izvršenje genocida;
- srpski fašizam je patološki opsjednut pravoslavljem i srpstvom, tom, kako to tvrdi Mirko Kovač, bolesnom pojavom, “koja stavlja Naciju iznad Boga i u tome nalazi opravdanje za sva zlodjela koja čine ti velikosrpski ‘narodnjački tipovi’”, naslonjeni “na nemanjićko-pravoslavnu tradiciju”;
- koncept srpske velikodržavne ideologije, politike i prakse ima anticivilizacijski, antidemokratski i antibosanski karakter;
- srpski velikodržavni projekt negira historijski, nacionalni, političko-pravni i teritorijalni integritet zemalja i narodâ koji ulaze u prostor zamišljenog i planiranog srpskog velikodržavnog interesa, što se jasno vidi u pokušajima osvajanja tuđih teritorija (Makedonija, Kosovo, Crna Gora, Sandžak, Albanija, Bosna i Hercegovina i Hrvatska). Sve su to očigledni elementi na kojima se zasniva definicija jednog takvog fašističkog projekta, čiji je cilj formiranje etnički čiste srpske velike države;
- srpski velikodržavni projekt i velikosrpski nacionalizam devedesetih godina XX stoljeća podržali su skoro svi akademici Srpske akademije nauka i umetnosti, zatim mnogi književnici, umjetnici i velikodostojnici Srpske pravoslavne crkve i drugi javni uglednici, “nacionalno orijentisani intelektualci, takozvana nacionalistička elita”. Čitave grupe srpskih akademika (“ … grupa takozvanih ‘besmrtnika’ …”) godinama su “okapavale” nad mapama Bosne, pokušavajući da otkriju makar i kozju stazu kojom bi se od Beograda do Karlovca moglo propešačiti, a da se prolazi isključivo kroz srpska sela i gradove”. Iza fašističkog projekta Velike Srbije su na kraju XX stoljeća stale vodeće srpske institucije, na čelu sa Srpskom akademijom nauka i umetnosti i Srpskom pravoslavnom crkvom (tako je projekt podržan od intelektualne, političke, vojne i konfesionalne elite i, nažalost, značajnog dijela srpskog naroda);
- nad muslimanima u Srbiji, na Kosovu, Makedoniji, Crnoj Gori, Sandžaku i Bosni i Hercegovini je, u skladu sa srpskom fašističkom ideologijom i politikom i genocidnom zločinačkom praksom srpskog velikodržavnog projekta, u više osvajačkih ratova, u XIX i XX stoljeću (iz)vršen genocid i drugi oblici zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava. Genocid nad muslimanima na Balkanu, posebno Bošnjacima u Bosni i Hercegovini, je rezultat kolektivne srpske fašističke ideologije i politike i genocidne zločinačke prakse istrebljenja muslimana;
- srpska nacionalistička elita (politička, intelektualna i crkvena) je, na temelju velikodržavnog projekta Velike Srbije ( “svi Srbi u jednoj državi” ), devedesetih godina XX stoljeća dovela do unutrašnje krize u SFRJ, razbila zajedničku državu i, pored ostalog, izvršila agresiju na Republiku Bosnu i Hercegovinu i genocid nad Bošnjacima.

Rezime izlaganja na naučnom skupu “ZLOČIN GENOCIDA NAD BOŠNJACIMA - KORIJENI, UZROCI, CILJEVI I RAZMJERE”, održanom 8. februara 2011. u Bošnjačkom institutu u Sarajevu.