Prof. dr. SMAIL ČEKIĆ: Očigledno je na djelu zločin genocida, od čijeg je amnestiranja “neposredno uslovljena budućnost srpskog naroda i njegov ljudski lik u svetu”, koga je osmislio i razvio akademik Dobrica Ćosić, koristeći se lažima, falsifikatima i obmanama, kako bi opravdao izvršene zločine, a posebno osvajački rat protiv Bosne, te poricao genocid nad Bošnjacima, što je, prema mišljenju najpoznatijih i najpriznatijih naučnih autoriteta o holokaustu i genocidu u svijetu, ustvari posljednja faza genocida.

Krajem XX i početkom XXI stoljeća sve su prisutniji mnogobrojni i raznovrsni historijski falsifikati, iz političkih i ideoloških razloga, kojima se iznose neistinite činjenice o događanjima i događajima, kojima se oni tumače, bez oslonca na dokumentacionu i arhivsku građu, i konstruišu političke istine primjerene aktuelnim okolnostima. Nažalost, na sceni je prisutna najbezočnija zloupotreba nauke od strane naučnika bez moralnog lika i odgovornosti, kao i od kvazi naučnika - istraživača. To je posebno svojstveno velikosrpskim intelektualcima i političarima, koji grade i formiraju osnove za ideologiju, politiku i praksu zločinâ.
Srpski nacionalisti, pod vođstvom Dobrice Ćosića, i dalje istrajavaju na ostvarivanju i sprovođenju srpskog velikodržavnog projekta, uvjereni da će, u promijenjenim međunarodnim okolnostima, ostvariti nacistički i genocidni plan - ujedinjenje svih “srpskih” zemalja (“zaokruživanje svih srpskih zemalja”) i srpskog naroda (“ujedinjenje Srpstva”), odnosno formiranja jedinstvene srpske države - Velike Srbije. U tom procesu ostvarivanja aktivnosti koriste se političke metode i sredstva djelovanja primjerene novonastalim okolnostima (uslovima). U okviru navedenog procesa naglašeno se, pod uticajem velikosrpske ideologije i politike, koristi i nauka /e. Nju jednim imenom možemo označiti kao službena nauka, koja ima zadatak da obezbijedi “argumente” kojima dokazuje svoje teze o potrebi izgrađivanja, konstruisanja i formiranja jedinstvene velikosrpske države.
U tom smislu naročito se koristi historija, kao nauka i naučne discipline, u kojoj se pojavljuje sve više tzv. historičara sa “novim” argumentima kojima dokazuju i objašnjavaju prethodno navedenu tezu. S ciljem prikrivanja osvajačkog, agresivnog rata protiv Republike Bosne i Hercegovine i zločinačke namjere i genocidnog plana o istrebljenju Bošnjaka, srpski nacionalisti obmanjuju domaću i međunarodnu javnost svojim lažnim epsko-mitskim tezama o Bosni i Hercegovini kao “srpskoj zemlji” (- dijelu “srpskog prostora”), u kojoj “vekovima kao većinsko stanovništvo” žive pravoslavni Srbi, - da su “muslimansko stanovništvo Srbi islamske veroispovesti” (“islamski Srbi”, “muhamedanski Srbi”); - da je četnički pokret Draže Mihailovića antifašistički; - da su za raspad Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije krive tzv. secesionističke republike i Vatikansko-njemačko-američka zavjera protiv Srba; - da je u Republici Bosni i Hercegovini vođen građanski rat, unutrašnji sukob između tri strane, a ne zločin protiv mira, odnosno klasična oružana agresija (međunarodni oružani sukob) Srbije i Crne Gore/Savezne Republike Jugoslavije na Republiku Bosnu i Hercegovinu, te, umjesto genocida, koriste pojam i termin “etničko čišćenje”, u kome su sve tri strane (podjednako) vršile zločine, pri čemu jedni negiraju postojanje srpskog velikodržavnog projekta, a drugi mu odriču odredbu fašističkog i zločinačkog karaktera.

Među brojnim lažima i obmanama su i naknadna “saznanja” i “istine” Dobrice Ćosića o “demokratskim lažima u Bosanskom ratu”, u kome su se, po njemu, narodi u Bosni i Hercegovini “međusobno gonili, lili krv i jedni drugima palili kuće i bogomolje”; - “laž o srebreničkom genocidu postala je sakralna i globalna istina”; - Srbi su se u Bosni borili “za svoju slobodu” i u toj borbi “opet branili hrišćansku Evropu od džihadskog islama”. (tajni) elaborat Dr Ive Andrića o Albaniji iz 1939. (objavljen tek 1977.) - genocidni projekt o iseljavanju Albanaca muslimana iz Jugoslavije u Tursku

Među brojnim lažima i obmanama su i naknadna “saznanja” i “istine” Dobrice Ćosića o “demokratskim lažima u Bosanskom ratu”, u kome su se, po njemu, narodi u Bosni i Hercegovini “međusobno gonili, lili krv i jedni drugima palili kuće i bogomolje”; - “laž o srebreničkom genocidu postala je sakralna i globalna istina”; - Srbi su se u Bosni borili “za svoju slobodu” i u toj borbi “opet branili hrišćansku Evropu od džihadskog islama”.
Ukazujući na “opasnost” od “džihadskog islama” za “hrišćansku Evropu” i “svetu” dužnost Srba “da se bore za istorijsku istinu o Bosanskom ratu”, tj. za laži, obmane i falsifikate, Dobrica Ćosić, u svojstvu “Oca nacije” i u punom zločinačkom sjaju - a znajući punu istinu o “Bosanskom ratu” i u nastojanju da, pored ostalog, izbjegne odgovornost za razbijanje ustavnog koncepta odbrane SFRJ, izazivanje i proizvođenje unutrašnje krize u SFRJ i razbijanje zajedničke države, planiranje, pripremanje i organizovanje izvršenja zločina, koristeći sredstva govora mržnje, kojima je razvijan i pojačan intenzitet nacionalne, etničke i vjerske netrpeljivosti među građanima i narodima SFRJ, i druge zločinačke aktivnosti u okviru udruženog zločinačkog poduhvata, te da - minimizira, relativizira i negira osvajački rat protiv Bosne i genocid nad Bošnjacima, iznosi koncepciju dostizanja historijskog cilja i strategiju njegovog ostvarivanja: “od istine o razbijanju Jugoslavije, ratovima koji su vođeni na njenom tlu, posebno od istine o Bosanskom ratu, neposredno je uslovljena budućnost srpskog naroda i njegov ljudski lik u svetu”.
Očigledno je na djelu zločin genocida, od čijeg je amnestiranja “neposredno uslovljena budućnost srpskog naroda i njegov ljudski lik u svetu”, koga je osmislio i razvio akademik Dobrica Ćosić, koristeći se lažima, falsifikatima i obmanama, kako bi opravdao izvršene zločine, a posebno osvajački rat protiv Bosne, te poricao genocid nad Bošnjacima, što je, prema mišljenju najpoznatijih i najpriznatijih naučnih autoriteta o holokaustu i genocidu u svijetu, ustvari posljednja faza genocida.
Imajući u vidu laži, obmane i falsifikate velikosrpske intelektualne (svjetovne i duhovne) elite, predvođene Dobricom Ćosićem, glavnim ideologom Memoranduma Srpske akademije nauka i umetnosti, potrebno je, radi ljudske, naučne, historijske istine i desetina, hiljada i stotina hiljada, te miliona žrtava na Balkanu u posljednja dva stoljeća, ukazati na bitne činjenice o uzrocima, genezi, kontinuitetu, ciljevima i razmjerama srpskog velikodržavnog projekta, u kome je sadržana puna istina o svim dosadašnjim osvajačkim velikosrpskim ratovima na Balkanu, a posebno protiv Bosne i genocidu nad bosansko-hercegovačkim Muslimanima/Bošnjacima. Historijska istina je, zasnovana na brojnoj dokumentaciji različite provenijencije:
- prvo, srpski velikodržavni projekt je, nažalost, stvarnost. Iako je u Drugom svjetskom ratu poražen, kada je bio zvanični politički program četničkog pokreta Draže Mihailovića, ponovo je u drugoj polovini 80-tih godina XX stoljeća obnovljen i eskalirao osvajačkim ratovima i brojnim drugim zločinima protiv čovječnosti i međunarodnog prava, uključujući i genocid nad Bošnjacima u Republici Bosni i Hercegovini;
- drugo, projekt se, zavisno od konstelacija snaga, odvija u kontinuitetu diskontinuiteta, što znači da je u raznim periodima društvenog i historijskog razvoja realiziran, i čijom realizacijom je proizvodio krupne posljedice, a koje se ogledaju, prije svega, u ogromnim ljudskim žrtvama i materijalnim razaranjima;
- treće, projekt je nacističkog i zločinačkog karaktera, jer, između ostalog, sadrži dva krupna međusobno povezana elementa:
- osvajanje tuđih teritorija (lebensraum), uključujući i Bosnu i Hercegovinu, i
- istrebljenje narodâ, odnosno genocid, zločin nad zločinima, uključujući i nad Bošnjacima u Bosni i Hercegovini (radi “konačnog rješenje muslimanskog pitanja”);
- četvrto, projekt je razvijen i operacionaliziran brojnim programsko-planskim i akcionim dokumentima genocidnog karaktera: ideologija, politika i praksa srbijanskih pobunjenika (početkom XIX stoljeća), uključujući i protu Mateja Nenadovića, koji je, “poput svojih predaka”, smatrao “da Bogu treba služiti, prinoseći mu na dar kao žrtvu tuđu krv”; “Načertanije”, 1844. - program (“izrazito tajnog karaktera”) koji je naznačio osvajačke teritorijalne ciljeve Srbije, radi ostvarivanja njene “historijske” misije: Istočno-rimsko carstvo, Vizantiju, nadoknaditi uspostavljanjem srpsko-slavenskog (objavljivanjem 1906. taj dokument “postaje tekući program delovanja srpske politike sa Pašićem ili bez njega” ); “Gorski vijenac”, 1847. - paradigmatska instrukcija netolerancije i vjerske mržnje; politika i praksa Kraljevine Srbije; jezički nacionalizam - “Srbi svi i svuda” - Vuka Karadžića (velikosrpski nacionalisti Vuku Karadžiću nikada nisu oprostili njegovo saznanje o pokolju muslimana u Sjenici 1806.); dokumenti tajnih i (polu)vojnih organizacija; materijali Krfske deklaracije 1917.; “rasne predrasude” Jovana Cvijića 1918; genocidni dokument (tajni, strogo povjerljivi materijal) “Iseljavanje Arnauta” “o smišljenom, sistematskom i energičnom” iseljavanju i asimilaciji Albanaca-muslimana u Jugoslaviji docenta (na Filozofskom fakultetu u Beogradu) i sekretara Srpskog kulturnog kluba Vase Čubrilovića, 1937. - maja 1938. upućen je državnim organima (iseljavanjem Albanaca kidala bi se, po Čubriloviću, “posljednja veza između naših Muslimana u Bosni i Novom Pazaru i ostalog muslimanskog sveta, i ta će činjenica ubrzati njihovo nacionalizovanje”); (tajni) elaborat Dr Ive Andrića o Albaniji iz 1939. (objavljen tek 1977.) - genocidni projekt o iseljavanju Albanaca muslimana iz Jugoslavije u Tursku je uoči Drugog svjetskog rata nesebično intenzivno podržavao i Dr Ivo Andrić (visoki jugoslovenski diplomata, a kasnije nobelovac, koga je Milan Stojadinović, predsjednik jugoslovenske kraljevske Vlade, pronjemačke orijentacije, unaprijedio za svog najbližeg saradnika, a koji se “u glavnim linijama slagao s njegovom, odnosno kneza Pavla, generalnom vanjsko-političkom linijom”, i kome su Njemci udijelili agreman, jer je bio Stojadinovićev čovjek od povjerenja), koji se, pored ostalog, zalagao i za podjelu Albanije, naglašavajući pri tome da bi podjela Albanije i “prisajedinjenje njenih sjevernih i središnjih krajeva Jugoslaviji bio jedan veliki nacionalni uspeh i ostvarenje naših prirodnih aspiracija”; nacionalistički programi srpskih vojnih i građanskih krugova, koje je najbolje izražavao Srpski kulturni klub i njegov genocidni programski dokument poznat po Moljevićevom traktatu “HOMOGENA SRBIJA”, 30. juna 1941; genocidni program četničkog pokreta Draže Mihailovića o istrebljenju muslimana, što predstavlja kontinuitet velikosrpske zločinačke ideologije i politike u zemlji i emigraciji (naročito među vodećim Srbima u kraljevskoj jugoslovenskoj vladi) i primjenu te politike u praksi - na terenu, posebno na području Sandžaka i Bosne i Hercegovine; genocidna ideologija, ekspanzionistička politika i praksa pravoslavnog religijskog nacionalizma Srpske pravoslavne crkve; programi raznih srpskih društava i udruženja; zaključci četničke Dinarske divizije, marta 1942, i četničke konferencije u Šahovićima, početkom januara 1943; genocidni elaborat “Manjinski problemi u novoj Jugoslaviji” akademika Vase Čubrilovića, 1944; političko-programski dokumenti Srpske akademije nauka i umetnosti, naročito Memorandum, 1986. - formiranje srpske države na temeljima monarhističke Jugoslavije, koji je, prema ocjeni i konstataciji rukovodstva SANU, iz marta 1991, kada je historijski cilj, po njima, bio potpuno izvjestan u najbližoj budućnosti i u najkraćem vremenskom periodu, “imao značajne posledice na društveni razvoj poslednjih godina” i da je “shvaćen kao svojevrsni nacionalni program za hod srpskog naroda u budućnost”.
Kontinuitet genocidne politike SANU, a posebno akademika Vase Čubrilovića, potvrđuje i njegov sljedeći iskaz (od 18. decembra 1986.): “Nijedno selo ove države, Jugoslavije i Srbije, nismo dobili bez krvi. Nijedno selo nećemo dati bez krvi” (nekoliko godina kasnije akademik Čubrilović je postao svjestan posljedica takve ideologije, politike i prakse, kao i njene besperspektivnosti); brojni historiografski, filozofski i književni radovi, te “naučni” radovi orijentalista; političke platforme, politički programi, te agitacije i politička propaganda u govorima vođa političkih partija, predstavnika vlasti i velikodostojnika Srpske pravoslavne crkve; strateški planovi vojnog vrha Jugoslovenske narodne armije (“transformisane” u velikosrpsku vojsku, čiji je zadatak, prema izjavi generala Veljka Kadijevića, ministra odbrane, bio da “štiti teritorije sa srpskim življem, naoružava ih i obezbedi granice buduće, zamišljene Jugoslavije” ) i državnog - političkog rukovodstva Srbije; dokumenti Srpske demokratske stranke Bosne i Hercegovine i dr.
U osnovi velikosrpske ideologije, politike i prakse je patološka mržnja prema svemu što nije srpsko i pravoslavno. Mržnja prema muslimanima i islamu izrazito je prisutna i u srpskoj historiografiji, književnosti i politici. Tom genocidnom ideologijom, politikom i praksom, motivirano je biološko i duhovno istrebljenje i uništenje muslimana, a posebno Bošnjaka u Bosni i Hercegovini, naročito u XX stoljeću;
- peto, velikodržavni projekt je iznio historijske ciljeve, koji se u navedenim dokumentima definišu i iskazuju kroz strateške, operativne, taktičke i instrumentalne ciljeve. Osnovni historijski cilj je formiranje etnički čiste države - Velike Srbije (na Balkanu), u kojoj će samo i jedino živjeti (svi) Srbi (a takvu srpsku državu moguće je formirati samo osvajačkim ratom i genocidom);
- šesto, sve varijante srpskog velikodržavnog projekta bile su osvajačke i antimuslimanske: borba za zemlju i istrebljenje muslimana;
- sedmo, koncept srpske velikodržavne ideologije, politike i prakse ima anticivilizacijski, antidemokratski i antibosanski karakter;
- osmo, srpski velikodržavni projekt negira historijski, nacionalni, političko-pravni i teritorijalni integritet zemalja i narodâ koji ulaze u prostor zamišljenog i planiranog srpskog velikodržavnog interesa, što se jasno vidi u pokušajima osvajanja tuđih teritorija (Makedonija, Kosovo, Crna Gora, Sandžak, Albanija, Bosna i Hercegovina i Hrvatska). Sve su to očigledni elementi na kojima se zasniva definicija jednog takvog fašističkog projekta, čiji je cilj formiranje etnički čiste srpske velike države;
- deveto, srpski velikodržavni projekt i velikosrpski nacionalizam devedestih godina XX stoljeća podržali su skoro svi akademici Srpske akademije nauka i umetnosti, zatim književnici, umjetnici i velikodostojnici Srpske pravoslavne crkve i drugi javni uglednici, “nacionalno orijentisani intelektualci, takozvana nacionalistička elita”. Čitave grupe srpskih akademika (“ … grupa takozvanih ‘besmrtnika’ …”) godinama su okapavale “nad mapama Bosne, pokušavajući da otkriju makar i kozju stazu kojom bi se od Beograda do Karlovca moglo propešačiti a da se prolazi isključivo kroz srpska sela i gradove”. Iza fašističkog projekta Velike Srbije su, primjera radi, na kraju XX stoljeća stale vodeće srpske institucije, na čelu sa Srpskom akademijom nauka i umetnosti i Srpskom pravoslavnom crkvom (tako je projekt podržan od intelektualne, političke, vojne i konfesionalne elite i, nažalost, značajnog dijela srpskog naroda);
- deseto, u skladu sa velikosrpskom ideologijom, politikom i praksom srpskog velikodržavnog projekta nad muslimanima u Srbiji, na Kosovu, Makedoniji, Crnoj Gori, Sandžaku i Bosni i Hercegovini je u više ratova (iz)vršen genocid i drugi oblici zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava;
- jedanaesto, srpski nacizam je, ponovo, na kraju XX stoljeća, generirao najteže zločine poznate čovječanstvu;
- srpska nacionalistička elita (politička, intelektualna i crkvena) je, na temelju velikodržavnog projekta Velike Srbije (“svi Srbi u jednoj državi” ), devedesetih godina XX stoljeća dovela do unutrašnje krize u SFRJ i razbila zajedničku državu;
- Republika Srbija, je izmjenom Ustava od 28. septembra 1990, praktično izvršila secesiju (od SFRJ) i preuzela funkcije samostalne, suverene i nezavisne države, čime je sama izuzeta iz pravnog sistema SFRJ, što je po zakonima SFRJ predstavljalo najteže krivično djelo; DOFU
- dvanaesto, genocid nad Bošnjacima u Republici Bosni i Hercegovini je rezultat kolektivne velikosrpske ideologije, politike i prakse istrebljenja Bošnjaka. Samo u sistematskom i planiranom genocidu nad Bošnjacima Republike Bosne i Hercegovine u sigurnoj zoni Ujedinjenih nacija - Srebrenici, jula 1995, učestvovalo je, po raznim osnovama i na različite načine, prema rezultatima istraživanja Vlade Republike Srpske, preko 25.000 ljudi.
- za istrebljenje Bošnjaka, međunarodnim humanitarnim pravom zaštićene grupe (nacionalne i vjerske), postojala je genocidna zločinačka namjera i genocidni plan (postoje, pored ostalog, naredbe za izvršenje genocida, uključujući i formiranje konclogora). Slobodan Milošević je “bio učesnik u udruženom zločinačkom poduhvatu, koji je uključivao i rukovodstvo bosanskih Srba, čiji su cilj i namjera bili da se djelimično unište bosanski Muslimani kao grupa” (ICTY, Tužilac protiv Slobodana Miloševića, Odluka po prijedlogu za donošenje oslobađajuće presude, Hag, 16. juni 2004.);
- agresija na Republiku Bosnu i Hercegovinu je, uz embargo na oružje i humanitarnu politiku Ujedinjenih nacija, Evrope i međunarodne zajednice i međunarodnu strategiju ignoriranja velikodržavnog fašističkog i genocidnog projekta Velike Srbije, bila sastavni dio Miloševićeve državne politike, u čije je ime najveći dio Bosne i Hercegovine okupiran, a Bošnjaci ubijani, protjerivani i odvođeni u konclogore zbog njihove nacionalne i vjerske pripadnosti i zauzimanja njihove zemlje, pljačkanja materijalnih dobara i druge pokretne imovine, te otimanja i prisvajanja njihovih kuća i stanova i zatiranja tragova kulturnih i civilizacijskih tekovina;
- kolaboracionisti velikosrpskog agresora (politički, vojni, policijski i upravljačko-izvršni potencijal Republike Srpske, odnosno zvanična vlast Republike Srpske) su pod neposrednim rukovodstvom, organizacijom, komandom, učešćem i podrškom države Srbije i Crne Gore / Savezne Republike Jugoslavije, koja je okupirala preko 70% teritorije Republike Bosne i Hercegovine, učestvovali u genocidu, zločinima protiv čovječnosti i ratnim zločinima nad Bošnjacima;
- fašističko i genocidno rukovodstvo kolaboracionističke tvorevine Republike Srpske, na čelu sa Radovanom Karadžićem, Momčilom Krajišnikom, Biljanom Plavšić i drugima, koju je generirao srpski nacizam i na kostima ubijenih Bošnjaka inaugurirao genocidnu tvorevinu nazvanu republikom, imalo je genocidnu namjeru i genocidni plan o istrebljenju Bošnjaka, po kojem je genocid vršen i izvršen;
- u zauzimanju Srebrenice, sigurne zone Ujedinjenih nacija, i izvršenju genocida nad Bošnjacima jula 1995, učestvovale su, pored vojnih i policijskih snaga kolaboracionističke, fašističke i genocidne Vojske Republike Srpske i Vojske Republike Srpska Krajina, i oružane snage Savezne Republike Jugoslavije (Vojska Jugoslavije i Ministarstvo unutrašnjih poslova Republike Srbije). Tako su, primjera radi, neposredno u egzekucijama zarobljenih Bošnjaka učestvovali pripadnici Vojske Jugoslavije i specijalne jedinice Ministarstva unutrašnjih poslova Srbije;
- genocid nad Bošnjacima je, u skladu sa velikosrpskom genocidnom ideologijom, politikom i praksom, a po uzoru na fašizam i nacizam, (iz)vršen u kontinuitetu, sa manjim ili većim oscilacijama do kraja 1995, bez obzira na broj likvidiranih, ranjenih, protjeranih, silovanih, itd. Najmasovniji pokolji bili su u regijama od po desetak opština sa bošnjačkom većinom (stanovništva) u Podrinju, Bosanskoj posavini, te Potkozarju i u dolini Sane. Masovne grobnice i koncentracioni logori su bitni pokazatelji agresije i realizacije njene osnovne namjere - biološko i duhovno istrijebljenje Bošnjaka, odnosno genocid nad tim narodom;

Jedan broj navedenih (srpskih) programsko-planskih i akcionih dokumenata genocidnog karaktera je otkriven nakon više decenija. Ta činjenica upućuje na osnovne indicije koje ukazuju na vjerovatnoću postojanja i drugih sličnih dokumenata koji će biti otkriveni u bližoj budućnosti. Ilustrativan je primjer sa redigovanim i sakrivenim dokumentima Vrhovnog saveta odbrane Savezne Republike Jugoslavije, u čijem su prikrivanju učestvovali državni vrh Savezne Republike Jugoslavije i sudije ICTY-a, što potvrđuje i optužnica protiv Florens Hartman. Također je ilustrativan primjer i sa nekim dokumentima koji se (sada) pojavljuju pred ICTY-em.
Žrtve genocida srpskog velikodržavnog projekta su, uglavnom, muslimani, među kojima i Bošnjaci u Bosni i Hercegovini, Sandžaku i Crnoj Gori. S tim u vezi, zanimljivo je ukazati na činjenicu da Bošnjaci, kako je historija pokazala, nisu imali niti imaju planove o istrebljenju drugih narodâ, niti su imali niti imaju vlastitu fašističku ideologiju, niti vlastiti fašistički pokret.
Navedena činjenica je bitna u historiji bošnjačkog naroda, njegovoj egzistenciji, održavanju i razvoju na ovim prostorima, zbog čega na to trebaju biti ponosni, kao i činjenicu da se bošnjačka intelektualna elita (duhovna i svjetovna), predvođena Islamskom zajednicom, u najtežim uslovima fašističke okupacije, u ljeto 1941, suprostavila ustaškom genocidu nad Srbima, Jevrejima i Romima. Bile su to poznate muslimanske rezolucije, koje su predstavljale jedinstvenu pojavu u Drugom svjetskom ratu. To je potvrdio i kralj Petar II Karađorđević, u svom govoru na 5. svesrpskom kongresu u Čikagu, rekavši: “Mi Srbi ne treba da zaboravimo da su u odbranu srpskog življa u NDH od ustaških zločina prvi ustali baš najugledniji muslimani” ( “Bosanski pogledi”, London 1984, str. 317).