Suočen s napadima armenskih bandi koje podržava Armenija, Azerbejdžan je pokrenuo antiterorističku operaciju u Nagorno-Karabahu kako bi obnovio ustavni poredak unutar granica zemlje, što je rezultiralo vojnom pobjedom i donijelo historijsku promjenu.

Tok sukoba, njegova neočekivana i brza promjena, bio je pokazatelj moći azerbejdžanske vojske.

Niko nije mislio da će se žestoke jermenske bande, koje se sastoje od 10 hiljada ljudi i opremljene najsavremenijim oružjem, predati u kratkom roku od 24 sata.

Azerbejdžanska vojska je ušla u historiju povrativši svoj suverenitet nad Karabahom apsolutnom pobjedom nakon skoro 30 godina.

Jermenske bande su se predale sa svojim oružjem i najavile raspuštanje "ilegalnog režima" Republike Nagorno-Karabah.

Dakle, san o doktrini „Hai-Taht“, odnosno ideologiji „Velike Jermenije“ Jermena iz Jermenije i Nagorno-Karabaha, koja postoji više od jednog veka i dobija na značaju u poslednjih 35 godina , došao je kraj.

… I cijeli svijet je vidio istinu da je „Nagorno-Karabah Azerbejdžan“.

Zapadne imperijalističke zemlje, armenski pokrovitelji, koji su bili duboko ožalošćeni brzim porazom i predajom jermenskih bandi u Nagorno-Karabahu, pokušali su baciti sjenku na historijsku apsolutnu pobjedu Azerbejdžana rekavši: „Loše ponašanje Azerbejdžanaca u regionu natherao je Jermene da pobhegnu iz Karabaha." Historijska je laž da su pokrenuli klevetničku kampanju tvrdeći da je to laž.

Većina od 120 hiljada armenskog stanovništva napustila je region svojom voljom. Još ima onih koji se spremaju da odu. Međutim, ono što ih tjera da odu nisu prekršaji koje su pretrpjeli, već strah šta će im se dogoditi ako tamo ostanu.

Jer Armenci su oduzeli imovinu civilnih azerbejdžanskih Turaka koji nisu mogli pobjeći tokom okupacije azerbejdžanskih zemalja, uključujući i Karabah, u posljednjih 30 godina i vršili sistematsko mučenje i masovna ubistva. Sada se boje da će im se osvetiti za loše ponašanje u prošlosti.

Ako se vratimo u 1990-te da napravimo poređenje; Tokom prvog rata, Karabah je bio svjedok velikih masovnih kretanja, odnosno prisilnih migracija, uglavnom zbog etničkog čišćenja i masakra koje su počinili Jermeni u Karabahu. Prema podacima Visokog komesarijata Ujedinjenih nacija za izbeglice (UNHCER), 684 hiljade Azerbejdžanaca pobeglo je iz Karabaha u Azerbejdžan. Masakr koji se dogodio u gradu Hodžali u Karabahu 26. februara 1992. godine, u kojem je ubijeno više od 600 azerbejdžanskih civila, bila je poruka Azerbejdžancima u regionu da odu.

Kao rezultat toga, preživjeli azerbejdžanski Turci koji su živjeli u regionu tokom jermenskih napada i okupacije u Karabahu ostavili su sve iza sebe i krenuli na put da spasu svoje živote. Ne pod zaštitom i sa vozilima i noseći svoje stvari sa sobom kao Jermeni, već bosi, gladni i žedni, u strahu. Morali su da se sklone u oblastima pod kontrolom Azerbejdžana hodajući danima kroz planine, šume i doline.

Primer je plemenitosti da u Karabahu nije bilo torture, prisilnih migracija i masovnih ubistava protiv barbarstva koje su juče počinile jermenske bande, a da je azerbejdžanska država pozvala Jermene koji su želeli da ostanu u regionu Karabaha da ostanu jednaki. građana u azerbejdžanskoj državi.

To je razlika.

Baku je pozvao UN da pošalje delegaciju u region protiv laži da se "etničko čišćenje u Karabahu sprovodi" od strane imperijalističkih zapadnih zemalja, na čelu sa Jermenijom i njenim pristalicama, SAD i Francuskom, jer želi da se optužbe dokazano da su laži.

Zapadni imperijalisti, koji su šutjeli o zločinima jermenskih bandi tog dana, a neosnovanim optužbama optužili Azerbejdžan dana, ne samo da su licemjerni nego i sramotni u smislu političkog morala.

Međutim, treba da znaju da je njihov trud uzaludan.

Jer sada su se uslovi i bilansi dosta promijenili. Svijet nije ni stari svijet ni Azerbejdžan stari Azerbejdžan.

Dok se svijet preoblikuje, historijske promjene u Nagorno-Karabahu se također dešavaju u pravcu ovih činjenica.

Niko nema pravo niti pravo da mijenja ovu činjenicu.

Foto: Screenshot theindianews.in/