Prema ocjeni nekoliko albanskih književnih kritičara, pjesma “Oproštaj” autora Fatmira Bačija, smatra se najboljom pjesmom napisanom na albanskom jeziku. Pjesnik, Fatmir Bači, i u sopstvenom prevodu ove pjesme na bosanski jezik, antinomnu prirodu čovjeka, prema kojoj u istoj ličnosti stanuju i princ i skitnica, raskošno i metaforički visoko, vraća na vječitu temu: zategnutu ljubavnu strunu. Pjesnik metaforom, čak ponegdje više alegorijom, slika čari na samim marginama ljudskih čula, gdje se snovi dodiraju sa stvarnošću, gdje srca zastaju na šapatu pokraj uha, gdje noć luda dragim kamenjem se mjeri.
Bosanski jezik i općenito književnost na južnoslovenskim jezicima, ovim autorovim prevodom pjesme Oproštaj, dobijaju jedan vrijedni dragulj, pjesmu za velike antologije ljubavne poezije.

OPROŠTAJ Zbogom čedna ljepotice, ostaj mi sa srećom, Negdje ćeš gnijezo isplesti, daleko u toplini, Skitnice kao ja, lutaju za stihom i pjesmom, Radost daruju, i rastankom, nestaju u krivini. Neizmjerno mnogo puteva, puteljci mi se kriju, Svi prinčevi i princeze, još nasmijani srdačno, Ja umorne snove diram, gdje skitnice ne smiju, Ne ispričah ranu jednu, a drugu lijepo sakrio. Zbogom ostaj sjajna princezo, nismo iste krvi, U snovima si me mamila, gdje se snovi spajaju, Ludo budni ludovali, i noć se u iskrice smrvi, Odlazim, jer mi se odlazi, a samo odlasci ostaju. Jednog dana, tko zna, možda ćemo se i vidjeti, Kad sve oko tebe sija, a ti u zlatnim okovima, Ja skitnica tihog odlaska, iz magle ću bljesnuti, Topli šaptaj pokraj uha, i ogrlicu poljupcima. I providne riječi za opojnu tišinu, kao utjeha, Srca će u čari zastati, disanja šutnjom salivena, Ja stari dronjavi princ, vitez vedrih osmijeha, A ti lijena skitnica, u opeglanoj svili sakrivena. Pustit ćemo nježnost tmini, neka isplovi čudo, Prosut ću u snove svijetlo, i val da bude žustriji, Stari žar i živi oganj, buktat će dvostruko ludo, Noć, kao dragi kamen, al' još sto puta svjetliji. Pa opet, zbogom princezo, i ostaj mi sa srećom, Odoh sa odlaskom i vjetrovima, oluji u blizini, Jer skitnice kao ja, lutaju za stihom i pjesmom, Radost daruju, i rastankom, nestaju u krivini.

LAMTUMIRË Lamtumirë, dhe më qofsh e lumtur. Ti çerdhen do e thurrësh, diku ngrohtë. Shtegtarët si unë, ngaherë rrugëhumbur. Këmbejnë gaz për ndarje, bredhur nëpër botë. Rrugët pa fund, shtigje pak përreth. Të gjithë të qeshur, princër e princesha. Unë rrugaç i lodhur, që kërkon e bredh. Një plagë s'jua thashë, një tjetër jua fsheha. Lamtumirë princeshë, s'jemi të një gjaku. Në ëndrra më grishe, s'të lashë në ëndërr vetëm. Lajthitëm çmenduritë, ishte natë e çartur. Ika se më ikej, se veç ikjet mbeten. Ndoshta prapë një ditë, do shihemi, (Se kur... !) Në pranga prej ari, kur të jesh mbërthyer. Vlaga prapë do feksë, e ikja pa zhurmë, Sërish shkulm e ngrohtë, do trokasë në dyer. Me fjalë të pafjala, do ta dehim heshtjen. Zemrat do t'i ndalim, as frymë, as pipëtimë. Unë princ i leckosur, kalorës buzëqeshjesh. Ti rrugaçe fjetur, në mëndafshe ngrirë. Mundet prapë do kemi, një natë prej magjie. Ndonëse si dikur, s'do të jetë aq e lehtë. Zjarr dhe prush i vjetër, dyfish çmendurie. Natë, si gur i çmuar, njëqind fish e fshehtë. Dhe prapë lamtumirë, princeshë e lumtur. Me ikjet po iki, stuhisë ku era lot. Shtegtarët si unë, ngaherë rrugëhumbur. Këmbejnë gaz për ndarje, bredhur nëpër botë.