Sonja RADOŠEVIĆ: Odluka Haškog tribunala da dokumenta sa dokazima o agresiji i genocidu SCG na BIH ostanu tajni, pomogli su Međunarodnom sudu pravde da samo godinu kasnije, u februaru 2007. godine, donese presudu kojom se Srbija oslobađa direktne odgovornosti za agresiju i genocid počinjen u BiH. Presudom je konstatovano da se zločin genocida desio samo u Srebrenici. Istom odlukom Srbija je oslobođena reparacije – plaćanja ratne odštete žrtvama i državi BiH. Dokazi prezentirani u slučaju Milošević pokazali su da su se vojske hrvatskih i bosanskih Srba direktno oslanjale na Saveznu Republiku Jugoslaviju i da su u potpunosti zavisile od JNA kad je u pitanju snabdijevanje opremom i materijalno-tehničkim sredstvima. Prema dokazima, JNA i Ministarstvo unutrašnjih poslova Srbije naoružavali su srpske civile i teritorijalnu odbranu u Krajini i BiH još prije početka sukoba.

Dobro nam poznata i opšteprihvaćena pouka i poruka da "analize ratova, njihove glavne aktere i procjene ko su agresori a ko žrtve valja ostaviti sudu istorije" zasigurno je najviše zloupotrijebljena fraza kojom se na Balkanu i šire postizao cilj – masakrirala istina i plasirala historija, garnirana lažima i obmanama. Na taj način pripremani su temelji nekih novih lomača, progona i genocida.
Nakon krvavog raspada bivše Jugoslavije, ratova devedesetih godina prošlog vijeka, događaj koji je u potpunosti promijenio tok istorije na ovim prostorima, prekrojio granice i legalizovao osvajanja teritorija putem genocida, je smrti Slobodana Miloševića.
Ovaj dobro režirani projekat je neophodno razobličiti kako zbog žrtava genocida tako i zbog ostalih posljedica, ali i aktuelnih dešavanja – projekta stvaranja novih država.
Analizom detalja smrti Slobodan Miloševića dolazimo do dijagnoze koju je vaspostavio Dobrica Ćosić, otac srpske nacije, tvorac teorije o ,,humanom preseljenju naroda“ a koja glasi ,,laž je srpski državni interes, u ovoj zemlji svaka laž na kraju postaje istina, Srbe je toliko puta u istoriji spašavala laž“…
Ovdje upravo govorimo o laži koja je spasila Srbiju.
11. marta 2006. godine je prema medijskim izvještajima i informacijama iz Haškog tribunala u pritvorskoj jedinici zatvora u Ševeningenu umro predsjednik Srbije i SRJ Slobodan Milošević, čovjek koji poput Adolfa Hitlera nikada nije zvanično osuđen za najteže ratne zločine, a ostat će upamćen kao ,,Balkanski kasapin“.
Tog Istog dana je većina medija u Srbiji konstatovala da se radi o planiranom ubistvu. Zvaničnici Međunarodnog krivičnog tribunala za bivšu Jugoslaviju i predstavnici međunarodne zajednice, koji su također imali interesa u zaustavljanju ovog sudskog procesa, kako zbog uloge velikih sila u raspadu SFR Jugoslavije, tako i zbog Miloševićeve bliskosti sa moćnim tajnim službama, poput CIE, mlako su reagovali na ove i slične optužbe.
Ako realno sagledamo fakte u trenutku kada je u javnost emitovana vijest o smrti Miloševića u martu 2006. – nesporna je činjenica - da je takva ishod neokončanje, odnosno prekid sudskog procesa u Haškom tribunalu najviše odgovarao Srbiji –državi, čiji se predsjednik nalazio pred već izvjesnom presudom za genocid, a koja bi bila temelj za presudu Međunarodnog suda pravde po tužbi BiH – da je Srbija izvršila genocid u BiH, te je po tom osnovu obavezna ovoj državi platiti ratnu odštetu.
Detaljnija analiza događaja vezanih za navedeni čin dovodi do zaključka - nekadašnji predsjednik Srbije i SR Jugoslavije nije okončao život u pritvorskoj jedinici Haškog tribunala.
Iako je većinska javnost ciljno medijski izmanipulisana progutala dobro upakovanu priču o njegovoj smrti, podaci govore u prilog tezi da je Slobodan Milošević živ, te da se nalazi tamo gdje i njegova porodica, supruga Mirjana Marković I sin Marko – u Rusiji.

KO JE I ZAŠTO IMAO MOTIV DA MILOŠEVIĆA PROGLASI MRTVIM: Udarna vijest u svim svjetskim medijima tog 11. marta 2006. godine bila je da je Haški optuženik i bivši predsjednik Srbije i SRJ Slobodan Milošević umro u snu 11. marta u zatvoru Haškog tribunala.
Uzrok smrti, infarkt, utvrđen je dan kasnije poslije izvršene obdukcije u kojoj su pored holandskih učestvovali ruski kao patolozi sa Vojnomedicinske akademije iz Beograda, pukovnici dr Srbislav Ilić i dr Ivica Milosavljević.
Umrlica kao dokument, potvrda smrti Slobodana Miloševića nije prezentovana nigdje u javnosti.
Sa obdukcionim nalazom o infarktu kao uzročniku smrti složile su se vlasti Srbije.
Podatak da je navodna obdukcija urađena u prisustvu holandskih, ruskih i srpskih doktora otvorila je prostor sumnji o postojanju zavjere ćutanja učesnika ove za Balkan itekako dobro režirane drame.
Pobrojani akteri imali su dovoljno motiva da proglase Miloševića mrtvim i pripreme teren za njegov put u Rusiju.
Pored već dobro poznatih istorijskih veza Srbije i Rusije, činjenica je da su u njoj već tada, i pored međunarodnih potjernica sklonište pronašli Mira Marković i Marko Milošević.
Slobodanov brat Borislav Milošević bio je dugogodišnji ambasador SR Jugoslavije u Moskvi, čitava njegova karijera tijesno je vezana za Rusiju, gdje je sedamdesetih počeo diplomatsku službu. Govorilo se da je čovjek KGB-a. Srpska radikalna stranka je krajem 2010. saopštila i da je u Državnoj dumi Ruske Federacije osnovan Komitet za zaštitu ljudskih prava lidera radikala Vojislava Šešelja, i da je jedan od članova tog komiteta Borislav Milošević.
Holandija je kao dio snaga UN bila saučesnikom Srbije u genocidu sprovedenom u zaštićenim zonama BIH.

Tog Istog dana je većina medija u Srbiji konstatovala da se radi o planiranom ubistvu. Zvaničnici Međunarodnog krivičnog tribunala za bivšu Jugoslaviju i predstavnici međunarodne zajednice, koji su također imali interesa u zaustavljanju ovog sudskog procesa, kako zbog uloge velikih sila u raspadu SFR Jugoslavije, tako i zbog Miloševićeve bliskosti sa moćnim tajnim službama, poput CIE, mlako su reagovali na ove i slične optužbe.

Srbija se "smrću“ Slobodan Miloševića spasila zvanične osude za agresiju i genocide.
Međunarodna zajednica, zemlje EU poput Francuske, te SAD i UN, su stopirale svjedočenje o sopstvenom doprinosu u projektu istrebljenja muslimana i uništenja muslimanske države u Evropi. U zvanicnom spisku telefonskih pretplatnika u Beogradu ne nalaze se imena patologa sa VMA pukovnika dr Srbislava Ilića i dr Ivice Milosavljevića.
Ne samo da ih nema sada, u vrijeme ovog istraživanja, već ih nije bilo moguće naći ni iste godine nakon "smrti“ Slobodana Miloševića. U poštanskom imeniku Srbije postoje osobe sa istim imenima i prezimenima ali nisu patolozi sa VMA.
U novembru 2005. godine Haški tribunal je dozvolio da Miloševića pregleda doktorski tim koji on sam izabere. Na njegov zahtjev, pregled su izvršili troje specijalista – kardiolog Florans Lekler iz Francuske, specijalista za krvne sudove Margarita Sumilina iz Rusije i otorinolaringolog iz Beograda Vukašin Andrić, koji je na suđenju ranije bio svjedok Miloševićeve odbrane. Ljekarski tim je tražio šestonedjeljni prekid suđenja kako bi se Milošević odmorio i podvrgao detaljnijim pregledima van pritvora.
Zahtjev za njegov odlazak u Rusiju na pregled u poznati specijalistički institute Bakuljev podnijet u decembru 2005. Sudsko vijeće Haškog tribunala odbilo je krajem februara 2006., neposredno nakon toga slijedi vijest o smrti S Miloševića.
Indikativno je da Borislav Milošević, samo nekoliko dana nakon navodne Slobodanove smrti odlazi na operaciju u istu bolnicu – na Institut Bakuljev. O postoperativnom toku i oporavku Borislava Miloševića nije bilo više ni rijeci u javnosti.

Pet godina kasnije, 2011. godine, Borislav Milošević se pravdao da nije prisustvovao bratovoj sahrani u Požarevcu, jer se u Moskvi „oporavljao od operacije na srcu“.
Holandski ljekar Donald Uges saopštio je da su dvije nedjelje prije smrti u krvi Miloševića nađeni tragovi lijeka rifampicin, koji uspješno snižava efekat ljekova protiv visokog pritiska, koje je Milošević koristio.
Toksikološko supervještačenje Instituta za sudsku medicinu Univerziteta u Bonu je otkrilo prisustvo još jednog lijeka, "droperidola“.
Lijek ,,Droperidol“ je, prema objašnjenju farmaceuta - anestetik, spada u grupu antipsihotika, daje se samo direktno u venu. Pod dejstvom droperidola se može ljudski organizam dovesti u stanje poptune obamrlosti, neke vrste dubokog sna, nalik smrti.
Droperidol se proizvodi u Francuskoj a podsjetimo: jedan od ljekara koji su pregledali Miloševića bio je, po njegovom ili izboru službi koje su pripremile scenarij - iz Francuske.
Javnost je obaviještena da su zatvorske kamere bile isključene u vrijeme kada je Milošević navodno umro, u noći između 10. i 11. marta. Bivša tužiteljka Haškog tribunala Karla del Ponte je na konferenciji za novinare izjavila da "one noći kada je Milošević preminuo, nije bilo redovne kontrole na svakih pola sata. Štaviše, ni video kamere nisu bile uključene.
Da li se sve dešavalo slučajno i bez znanja uprave pritvorske jedinice u Ševeningenu, bez znanja odgovornih u Haškom tribunalu? Miloševićeva "smrt" je kasno otkrivena - dovoljno kasno da je helikopterom ili sličnim prijevozom već mogao biti trasnportovan na željenu lokaciju.
Srpski političar Mlađan Dinkić 2007. godine je izjavio da je Borislav Milošević još 1998. godine od Srbije dobio 700.000 dolara kao proviziju prilikom kupovine dva ukrajinska helikoptera, u kojoj je učestvovala i off-šor kompanija Neokom na Kipru, čiji je vlasnik bio Borislav. Borislav Milošević je izjavio da su poslovi bili u interesu države.
Miloševićev pravni savjetnik advokat Zdenko Tomanović je u izjavi medijima posvjedočio da su mu pokazali ćeliju gdje je Milošević ležao, licem okrenut zidu, ruka je visila sa kreveta. Advokat je rekao da je taj prizor posmatrao iz hodnika sa daljine od 15 metara.

Sam čin navodne sahrane Slobodana Miloševića također je svojevrsno svjedočanstvo obmane koja nije mogla biti izvedena bez dozvole i znanja velikih svjetskih igrača - SAD i Rusije.
Beogradski nedjeljnik Vreme u reportaži o sahrani Slobodana Miloševića, obavljenoj 18. marta 2006. godine, izvještava o atmosferi u Požarevcu gdje je u dvorištu porodične kuće, po noći i ispod lipe obavljen taj neobičan čin "sahrane“.

Baš kao i u slučaju kompletnog posmrtnog hepeninga, dramaturški detalji posljednjeg dana završnog Miloševićevog putovanja ostali su nepoznati do samog kraja. Zahvaljujući tome, ni tog posljednjeg dana nije manjkalo dezinformacija, poluinformacija, logičnih i od svake logike udaljenih teorija, najava, pretpostavki. Na samom početku izgledalo je da će se 18. marta 2006. dogoditi nešto što je jedan beogradski novinar okarakterisao kao "desant na Požarevac": bilo je tu priča o blokadi grada, o zatvorenim putevima, o proceduri koja mora da se prođe kako bi se uopšte kročilo na mjesto gde je, navodno, život stao na jedan dan. Kako će se ispostaviti, istina je bila daleko od toga. Put do Požarevca bio je čist k'o suza, za saobraćaj je bila zatvorena samo jedna ulica, prijenos beogradskih događaja na glavnom gradskom trgu ličio je na prosječan palanački miting, a neko neupućen mogao je na trenutak da pomisli kako se tu zapravo ništa i ne događa. Što se tiče glavne zvijezde, tj. pokojnika lično, priče su se uglavnom svodile na već mnogo puta ponovljenu teoriju o tome da je sanduk prazan, a da je Slobino tijelo već otputovalo u Moskvu. Lirskim jezikom rečeno, ta sumorna požarevačka subota, to kišno i hladno požarevačko veče, zapravo je bila posljednja u nizu loših Miloševićevih predstava, uludo započetih i unaprijed izgubljenih ratova, njegov konačni i definitivni poraz.,, (beogradski nedjeljnik ,,Vreme“, 23. mart 2006. godine).

Beogradski B92 u izvještaju iz Požarevca, 18. marta 2006., svjedoči:
"U dvorištu porodične kuće u Nemanjinoj 41 vladika Mileševski Filaret nije vršio opelo, kako je ranije najavljeno. Vladika Filaret je, kako saznaje B92, došao u Sabornu crkvu u Požarevcu, gde mu je dat krst da nad njime vrši opelo jer je za opelo ostalo malo vremena, što je on odbio, rekavši da opelo samo nad krstom do sada nikada nije činio.
…Kovčeg s tijelom Miloševića spušten je u zemlju u 17.50, uprkos običajima prema kojima se tijelo pokopava prije smrkavanja. Orkestar je svirao ruske pjesme "Rjabinuška" i "Podmoskovske večeri". (Izvor B92).
Strani novinari, koji su popunili kapacitete jedinog hotela u gradu, kažu da se ništa posebno nije primjećivalo na ulicama Požarevca povodom sahrane i da je utisak da je sve vezano za organizaciju sahrane pomalo podsjećalo na farsu. Kejt Koloni iz Dejli telegrafa: "Postavljane su zastave kad smo stigli, izgleda da ima dosta policije, ali mi izgleda da sve vezano za svakodnevni život uobičajeno, kao da gotovo nikog nije mnogo briga šta će se dešavati. Broj najavljenih koji će prisustvovati je mnogo niži od onog što je očekivano u inostranstvu. Posmatrajući pripreme i ono što se odvijalo ovih dana u Beogradu, sve podsjeća na farsu." (B92 18. mart 2006.).

Simptomatično je i uporno nastojanje određenih srbijanskih krugova da se "učvrsti, potvrdi teza o Miloševićevoj smrti u Hagu, prosto kao da postoji strah da se može pojaviti sumnja u istinitost samog događaja.
Tako je prošle godine u Srbiji izašla knjiga pod nazivom "Ko je ubio Slobodana Miloševića, pisana prepoznatljivim rukopisom akademika SANU tvoraca Memoranduma - programera agresije i genocida.
Kako bi štivo dobilo na značaju prikrili se se pravi pisci, kao autor je potpisan navodni holandski novinar Robin de Rajter. O fantomskom Rajteru piše da je umro 2007. godine a knjiga je štampana tek krajem prošle godine. U njoj se između ostalog negira genocid u Srebrenici.
Borislav Milošević, brat Slobodana Miloševića, umro je 29. januara ove godine, sahranjen je u Crnoj Gori u mjestu porijekla, u Vasojevićima – Ljevoručkim Tuzima.
Risto Radović alias Amfilhije je ispred Srpske pravoslavne crkve održao posmrtni govor u kome je bez uvijanja i korišćenja bilo kakve simbolike kazao – "Borislava danas ispraćamo a Slobodan Milošević, i on je zajedno sa njim ovdje danas, ovdje odakle je potekla njegova loza“.
Brojna delegacija ruskih zvaničnika - delegacija Ministarstva odbrane Rusije i predstavnici Dume stigli su u Crnu Goru na sahranu specijalnim avionom, koji je za tu priliku obezbijedio direktor "Gasproma" Aleksej Miler. Da li je Crna Gora kontrolisala delegaciju bratske joj Rusije?

UZOROCI I POSLJEDICE OBMANE: Podsjetimo šta je ovom obmanom, čiji je režiser međunarodna zajednica, dobila Srbija:
U Haškom tribunalu je još 16. maja 2004. godine izrečena Međupresuda u slučaju Milošević, kojom je PROGLAŠEN KRIVIM ZA GENOCID u osam BiH opština, zbog čega se opravdano očekivalo da to potvrdi i konačna presuda. Pretresno vijeće je navelo da je postojao udruženi zloččinacki poduhvat sa ciljem da se počini genocid kao i da su učesnici tog poduhvata zaista počinili genocid u Brčkom, Prijedoru, Sanskom Mostu, Srebrenici, Ključu i Bosanskom Novom.
Većinom glasova vijeće je zaključilo da je Milošević bio učesnik u UDRUŽENOM ZLOČINACKOM PODUHVATU zajedno sa tadašnjim vodstvom bosanskih Srba, da je počinio zločin čija je ,,predvidljiva posljedica,, bio genocid, zatim da je pomagao i podržavao druge članove udruženog zločinačkog poduhvata, mada je znao za njihovu namjeru da počine genocid.

2. Slobodan Milošević je u Hagu ,,umro,, u trenutku kad je bila skinuta zaštita s dokumenata koji su ključni dokazi za srpskocrnogorsku agresiju na BiH i počinjeni genocid.
Riječ je o zapisnicimaVrhovnog savjeta odbrane i još nekim dokumentima od posebne važnosti.
Tužilaštvo je planiralo da u postupak Milošević kao krunske dokaze uvede ova dokumenta s kojih je bila skinuta zaštita i to u februaru 2006. godine, kada je kao svjedok trebao da se pojavi Momir Bulatović, predsjednik Crne Gore od 1990. do 1998. i jedan od najbližih Miloševićevih saradnika.
Miloševićeva navodna smrt zaustavila je iznošenje ovih dokaza, jer su mimo svih pravila i odlukom moćnika, oni trajno zaštićeni nakon njegove smrti. Svoju odluku sudije Tribunala su zaštitile oznakom povjerljivo.
Zapisnici sa VSO kao ključni dokazi o srpskocrnogorskoj agresiji nikada nisu i korišćeni u tužbi BiH protiv Srbije pred Međunarodnim sudom pravde. Svoju odluku sudije Tribunala su zaštitile oznakom povjerljivo. Ključnu ulogu u skrivanju istine i dokaza o agresiji i genocidu SCG u BiH odigrali su aktuelni predsjednik Haškog tribunala Teodor Meron i sudija Fausto Pokar.

4. Odluka Haškog tribunala da dokumenta sa dokazima o agresiji i genocidu SCG na BIH ostanu tajni, pomogli su Međunarodnom sudu pravde da samo godinu kasnije, u februaru 2007. godine, donese presudu kojom se Srbija oslobađa direktne odgovornosti za agresiju i genocid počinjen u BiH. Presudom je konstatovano da se zločin genocida desio samo u Srebrenici.
Istom odlukom Srbija je oslobođena reparacije – plaćanja ratne odštete žrtvama i državi BiH.
Dokazi prezentirani u slučaju Milošević pokazali su da su se vojske hrvatskih i bosanskih Srba direktno oslanjale na Saveznu Republiku Jugoslaviju i da su u potpunosti zavisile od JNA kad je u pitanju snabdijevanje opremom i materijalno-tehničkim sredstvima. Prema dokazima, JNA i Ministarstvo unutrašnjih poslova Srbije naoružavali su srpske civile i teritorijalnu odbranu u Krajini i BiH još prije početka sukoba.
5. Događaj od 11. marta 2006., inscenirana smrt Slobodana Miloševića, u potpunosti je preokrenula rad Haškog tribunala što je potvrđeno posljednjim dešavanjima i oslobađajućim presudama - ovaj sud rukovođen predsjedavajućim Teodorom Meronom, američkim državljaninom jevrejskog porijekla, oslobodio je komandne odgovornosti načelnika Generalštaba VJ i saradnika CIE Momčila Perišića, šefa srpske Državne bezbjednosti, također agenta CIE Jovicu Stanišića i njegovog zamjenika Frenkija Simatovića.
Posljednje oslobađajuce presude Haškog tribunala urušile su temelje međunarodne pravde. Pravda i pravičnost su ponovo obeščašćene pred cijelim svijetom progonom danskog sudije Fredrika Harhofa, koji je saopštio da je Teodor Meron oslobađajuće presude u slučaju komandne odgovornosti Perišića, Stanišića, Gotovine i Markača donio pod pritiskom SAD i Izraela.
Sudija Harhof tvrdi da je Meron vršio prtisak na ostale sudije Haškog tribunala prilikom izricanja presuda u slučaju Perišića i Gotovine, te je izrazio bojazan da bi optuženi za ratne zločine u BIH, Radovan Karadžić i Ratko Mladić, čije je suđenje u toku, također mogli biti oslobođeni optužbi za genocid.
I dok se Bosnom iskopavaju nove masovne grobnice, rane stoje otvorene, žrtvama je teška laž servirana kao istina. Stari nam, dobro poznati međunarodni akteri stvaraju novu, sada malo manju Veliku Srbiju, u čije okvire žure da smjeste srpsku tvorevinu u okviru BIH
nastalu na genocidu nad Bošnjacima. Dubina balkanskih stradanja je nesaglediva.