U maju 1992. godine države Bosna i Hercegovina i Srbija bile su u međunarodnom oružanom sukobu, stoji u odgovoru Ministarstva pravde Srbije na prigovor odbrane Ejupa Ganića u postupku koji se vodi radi utvrđivanja legalnosti zahtjeva Srbije za izručenje funkiconera Predsjedništva BiH u vrijeme rata 1992-95. Srbija je tako prvi put zvanično priznala da je kao država učestvovala u ratu protiv BiH i to na teritoriji te susjedne države što se može podvesti pod pojam agresije.

U stavu 2.1 podneska na 20 strana koji je će sud razmatrati 11. juna, Vlada Srbije eksplicitno tvrdi da je u periodu kada se dogodio napad na kolonu JNA u Dobrovoljačkoj ulici u Sarajevu postojao međunarodni oružani sukob između dve države: BiH i Srbije. Ovo je prvi put da srpske vlasti zvanično koriste izraz „međunarodni oružani sukob“ pošto se od odgovornosti za ratna dešavanja u BiH Beograd do sada redovno ograđivao tvrdnjom da je na djelu bio građanski, etnički i vjerski sukob u kome Srbija nije direktno učestvovala.

Kako bi pobila argument Ganićeve odbrane da Srbija u vrijeme ratnih dešavanja nije bila ratna strana kako to propisuje Ženevska konvencija iz 1949. godine što bi je kvalifikovalo kao priznatu zaraćenu stranu, pavni tim Srbije se poziva na odluku Žalbenog vijeća Haškog tribunala iz 1999. godine u predmetu protiv Duška Tadića. U toj je presudi, naime, zaključeno da je Vojska Republike Srpske bila pod "opštom kontrolom" Beograda, odnosno Vojske Jugoslavije, što je pored finansiranja i opremanja, uključivalo i pomoć u koordinaciji i planiranju vojnih operacija. Srpsko tužilaštvo za ratne zločine i Ministarstvo pravde je tu presudu uzelo kao dokaz da je Srbija bila zaraćena strana što je poslužilo kao pravni osnov zahtjeva Srbije za izručenje Ganića.

Vlada također tvrdi da je Srbija u to vrijeme na osnovu međunarodnog običajnog prava i Bečke konvencije o sukcesiji država iz 1978. godine bila potpisnica Ženevske konvencije iz 1949. godibne. Time je dodatno ojačan opšti utisak potpune pravne neprincipijelnosti zvaničnog Beograda čiji su pravni timovi u procesu povodom tužbe BiH protiv Srbije za genocid iz petnih žila nastojali da ospore nadležnost Međunarodnog suda pravde pozivajući se upravo na argument da Srbija u to vrijeme nije bila priznata potpisnica Ženevskih konvencija i Konvencije o sprječavanju zločina genocida. Sada je usljed dnevno političkih potreba Srbija postala i zaraćena strana i sukcesivni nasljednik svih obaveza koje je bila preuzela bivša SFRJ.

Ganić je, podsjetimo, početkom marta u Londonu uhapšen na zahtjev Srbije, koja smatra da je odgovoran za napad na vojnike JNA u Dobrovoljačkoj ulici u Sarajevu, ali i na druge vojne objekte, a britanski sud je 11. marta donio odluku o njegovom puštanju na slobodu uz kauciju.

Bosanski ministar pravde Bariša Čolak optužio je Srbiju da je zahtjevom za izručenjem prekršila i međudržavni sporazum o pravnoj saradnji koji je potpisan neposredno pre Ganićevog hapšenja, a koji predviđa da se državljavljanima dvije zemlje, bez obzira na to u kojoj je počinjeno krivično djelo, sudi u onoj zemlji u kojoj imaju državljanstvo.

Sud u Londonu će 5. jula u cjelini razmatrati zahtjeve za izručenje Ejupa Ganića koje su podnijele i BiH i Srbija. Ganićevi branioci su tražili da sudski pretres bude održan nešto ranije, početkom juna, jer nastoje da dokažu "tehničku nelegalnost" zahtjeva za izručenje i tako ponište pravnu valjanost zahtjeva koji je Srbija podnijela Britaniji, prije bilo kakve odluke britanskog suda. Tužilaštvo

Ostaje, međutim da se vidi kakve će pravne i političke posljedice proizvesti najnoviji pravno-politički argument koji je Srbija upotrijebila u slučaju Ganić, a kojim direktno priznaje da je učestvovala u ratu protiv BiH i to na njenoj teritoriji, što se zbog činjenice da BiH nije napala Srbiju ne može podvesti pod akt samoodbrane, prenose e-novine.com.