Dok je bivši bosanski predsjednik uhapšen za ratne zločine, nema sumnje da je Srbofilija duboko ukorijenjena u britanskoj politici ... Tokom velikog dijela ranih 90-tih, Britanska politika je, čini se, bila usmjerena ka "zaštiti" Srba. S netrepeljivosti tretiranoj manjini zvaničnika Foreign Office-a koji su zagovarali vojnu akciju da zaustavi srbijanski žestoki napad na Bosnu, konzistentno su se suprotstavljali tadašnji premijer, John Major, Sekretar odbrane Malcolm Rifkind i Sekretar vanjskih poslova Douglas Hurd, piše Guardian.

Mračna je ironija da upravo dok Radovan Karadžić, bivši lider bosanskih Srba, počinje unakrsno ispitivanje svjedoka na svom suđenju za ratne zločine i genocid pred UN tribunalom za ratne zločine u Hagu, njegov zakleti neprijatelj Ejup Ganić, bivši bosanski predsjednik, se ubrzo može pojaviti u srpskoj sudnici pod optužbama za ratne zločine, piše Guardian.

Ganić je uhapšen prošlog mjeseca na Heathrow aerodromu, i sada otpušten uz striktne uslove kaucije. On je jedan od 19 bosanskih zvaničnika koje Srbija potražuje u vezi sa napadom na konvoj vojnika jugoslovenske armije u maju 1992., u opkoljenom glavnom gradu Bosne i Hercegovine Sarajevu, kada je poginulo nekoliko desetina vojnika.

Ali Ganić je bijesan, i optužuje britansku vladu za prepravljanje istorije i preuzimanja uloge policajca za režim Slobodana Miloševića, pokojnog srpskog predsjednika. Stavljajući na stranu ispravnosti i neispravnosti Ganićevog slučaja, on je sigurno u pravu da Britanija prepravlja balkansku istoriju, i to čini vec decenijama, navodi list Guaradian.

List ističe da je srbofilija duboko ukorijenjena u psihologiji Foreign Office-a (Ministrarstvo unutrašnjih poslova Velike Britanije op.a.) - i velikog dijela britanske ljevice - i proteže se skoro stoljeće unazad. Na vrhu impozantnog stepeništa u zgradi Foreign Office-a visi slika Sigismunda Goetzea, Britannia Pacificatrix, kreirana nakon Prvog Svjetskog Rata. Prikazuje Britaniju kako se rukuje sa Sjedinjenim Američkim Državama, dok štiti Srbiju, Crnu Goru i Belgiju.

Tokom velikog dijela ranih 90-tih, Britanska politika je, čini se, bila usmjerena ka "zaštiti" Srba. S netrepeljivosti tretiranoj manjini zvaničnika Foreign Office-a koji su zagovarali vojnu akciju da zaustavi srbijanski žestoki napad na Bosnu, konzistentno su se suprotstavljali tadašnji premijer, John Major, Sekretar odbrane Malcolm Rifkind i Sekretar vanjskih poslova Douglas Hurd. Ova tri ministra i njihovi zvaničnici su čini se posmatrali režim Slobodana Miloševića kao nasljednika Titove partizanske tradicije, kada je u stvari on bio njen rušitelj.

Ovaj lijeni stav o "odvažnim Srbima" kao jedinoj balkanskoj naciji koja se borila sa nacistima je u potpunosti suprotan od stvarnosti. Svakako, mnogi Srbi su bili žestoki anti-nacisti i borili se hrabro protiv fašizma. Ali isto se može reći i za mnoge Slovence, bosanske muslimane, Mađare i Hrvate - kao što je bio prvi hrvatski predsjednik Franjo Tuđman, jedan od Titovih najmlađih generala. Sam Tito je bio pola Hrvat i pola Slovenac. Također, mnogi Srbi su sarađivali sa nacistima pod saučesničkim režimom Milana Nedića, postavljajući koncentracione logore kao što su Sajmište, zatim u Beogradu, gdje je hiljade Jevreja pogubljeno u gasnim komorama.

Hurd, Major i njihovi suradnici najvišeg ranga, bili su moćni zagovarači UN embarga na oružje Bosni i Hercegovini, koji je osporavao pravo i mogućnost ovoj mladoj naciji da se brani. Kao što mi je rekao Diego Arria, koji je služio kao Venecuelanski Ambasador unutar Vijeća za Sigurnost UN-a: "Velika Britanija je bila, tokom cijelog procesa, jedina zemlja sa jasnim stavom o tome kako će postupati. Kada su Bošnjaci odbili da igraju svoju ulogu pasivnih žrtava i kako je njihov otpor rastao, Britanci i Francuzi su postali veoma iritirani. Bili su očajni da se sve završi ali Bošnjaci nisu sarađivali", navodi autor članka Adam LeBor.

Nema sumnje da rodbina jugoslovenskih vojnika koji su poginuli u konvoju u Sarajevu 1992., zaslužuje pravdu jednako kao oni koji oplakuju svoje voljene ubijene u Srebrenici. Ali samo 161 optužnica je podignuta za ratne zločine od strane UN tribunala, i velika većina zločinaca nastavlja da žive slobodno i vjerovatno nikada neće biti suočeni sa odgovornošću. I zato će tvrdnje Ejupa Ganića da je uhapšen zbog političkih a ne pravnih razloga imati snažan eho kroz cijelu Bosnu i Hercegovinu.