Komentari citalaca
Molimo Vas da procitate pravilnik o postavljanju komentara
MEŠA, KNJIŽEVNIK U STALNOM POKUŠAJU I NJEGOVE ČETIRI ZLATNE PTICE
Autor: Sead Zubanović
Objavljeno: 10. November 2014. 20:11:57
Postavljanje komentara na priloge je trenutno suspendovano.
— djerzelezalija (2014-11-11 21:19:35)
G. Zubanovic je majstor za istinu, "iskopa je" i tako lijepo prenese nama i buducim generacijama da se laz nikad vise, po zlobnom komsiluku ne pise....
U to ime velika hvala nasem Bosnjaku Seadu Zubanovicu za sav ovaj trud i muku, da prava istina dodje do Bosnjackih ruku..
“Do Derviša sam pisao sa pola snage, govorio sa pola glasa bojeći se eksplozije svog temperamenta, za čiji sam intenzitet samo ja znao, dok su kritičari pisali o mojoj racionalnosti, o nedovoljnoj emocionalnosti, o nedostatku temperamenta. Niko nije slutio šta se u meni dešava!“
Ovako se hvale i Nedzad Salkovic, Muhamed Mujkanovic, Selim Beslagic, Mirnes Ajanovic i jos mnogo tuzlaka koje sam imao prilike cuti i vidjeti.......
Sta to ima u njihovom mentalnom sklopu pa o sebi imaju tako "visoko" misljenje...???
— huso75000 (2014-11-11 10:46:13)
...cestitke autoru i redakciji,
na ovakvim analizama, makar i pojedinacne,,,,jedan pa po jedan pa ce biti "Nabuko"...valjda ce se (pro)buditi ili (RE)ponovo organizovati BANU.. i (po)raditi na bosnjackoj (ne)ili zvanicnosti oko ovakvih tema...U svakom slucaju slijedim i cijenim ovakvu analitiku u tom smislu prilazem dio fusnote iz "nacionalistickog" djela "Jugoslovenstvo je SH agresija"
"Nacionalno renegatstvo Meše Selimovića.
Kakav je intelektualni mentalni sklop od Bošnjaka-Bosanca za cilj imalo stvoriti jugoslovenstvo u jednoj i drugoj (Titinoj i Kraljevoj) formi; je slučaj bosansko-bošnjanskog ( u to vrijeme Muslimanskog) nacionalnog renegatstva Mehmeda Meše Selimovića - Andrićevog epigona; (po stilu, tematici, i stereotipskom ideološkom stvaranju zla “okolo” konzumenta-čitaoca).Meša je “boreći se” ,(romanom “Derviš i smrt”), protiv ideologije sistema kojem je i sam pripadao a koji mu je ubio brata Šefkiju pod lažnom optužbom da bi dokazao da počiva ideološki na moralu ; “sglajzao” sa sopstvenog kolosijeka vrijednosti i postao lokomotivom - spomenikom ideologije krajnje stanice tog sistema . Sa stanovišta konzumenta-čitaoca ,Meša je antiideološkim romanom napisao drugu vrstu ideologije “zarad jugoideološke umjetnosti”nadmašivši književnim stilskim umijećem Andrića dostigavši Dostojevskog u portretisanju mračnjaštva “turskog” sistema a kojeg su prvo činili Andrićevi (pa) sad i Mešini Bošnjaci.Sa stanovišta konzumenta srpske (pa i djelomično H) fikcije o postojanju “ unutarnjeg i vanjskog” neprijatelja izvan mene ;srećom po Bošnjake da Meša nije napisao više od dva romana.Paradoksalno je da je Meša ideološki sistem društvenih vrijednosti koji je “umjetnički gradio” utkavši sebe u taj sistem podveo pod islamski -(“turski”) i analizom vlasti i morala i odnosa tog svog sistema oskrnavio islam kao religiju; posebno prikazujući Derviše kao crkveni red jezuitskih popova a i više od toga; nešto natprirodno bez porodice da bi odslikao moralni asketizam jugokomunističke ideologije kojoj je pripadao.Meša je tako ocrnio šerijat i oskrnavio tarikat.Paradoksalno je da nije uspio da umjetnički pobjegne od svog islamskog izvora crpljenja vrijednosnih istina koje je neintegralno već parcijalno “izvezao” iz bošnjačke sehare u tuđu neprirodnu seharu.Sanduk jugoideloškog srpstva. NIKADA SE NE CITIRA DIO AJJETA da bise dobila lična istina ,(lični roman).GUBITAK JE UNIVERZALAN o univerzalnoj ISTINI.Tada Bismilla nema svrhu.Bismilla nema svrhu ni kod Selimovića-“Derviša Nurudina”….Može li se nivoom književnosti Dostojevskog (o)pravdati Selimovićevo bosansko renegatstvo i kriza identiteta i kompleksa!?. (Selimović je 1971.g.dobio “politički nacionalni poklon makar sa Zelenom trakom oko rukava” zahvaljujući upornosti političkoj i kulturnoj bošnjačkoj i spisateljskoj eliti.).Bio bi veći da je prihvatio ono što su mu drugi bosanski-bošnjački pisci donijeli na tanjiru i nebi sa svojim “delom” bio dio političkog “plena”.Teško piscima za čije se napisano “delo” otima politika radi dela i radi onoga “šta je pisac šćeo da kaže”.Bošnjaci su se od takve politike odbranili 1992-1995, pa im Meša sada dođe kao bespotrebni nacionalni zbunjujuće-manipulatorski višak. Sa Mešom i bez Meše su na istom.Na istom su i njegov rodni grad u kojem je bio za “komunistička” vremena “nepoželjna persona”,no čini se ne bez razloga.Meša nije “sam i svoj”. Mešu je neko,(opet), politički (za hater bratsva-jedinstva ) vratio u vidu kipa u rodni grad ;na Korzo-u da smeta šetačima čiji je historijski identitet historijski oskrnavio i čiji identitet nije priznavao.Šta je Bošnjacima historijski važnije BOŠNJANSKI identitet ili Meša koji je vrlo mali dio bošnjačke-sunitske filozofske misli upakovao zbog krize ličnog a ne kolektivnog (osporavanog jugoslavenstvom) identiteta izvezao u tuđu seharu kulture!? Vrijeme je najpravedniji sudija.Vlasnik Vremena je Svemogući: a čovjek svojih djela u svojoj prolaznosti.Svaki čovjek na gubitku je ako u to ne vjeruje.Meša u to nije vjerovao.U borbi protiv vremena kip je najveća ljudska zabluda.
Dokaz 1; Тrеćeg novembra 1976. godine, M.Selimović, u pismu Srpskoj akademiji nauka i umetnosti, kaže:"Potičem iz muslimanske porodice iz Bosne, a po nacionalnoj pripadnosti sam Srbin. Pripadam srpskoj literaturi, dok književno stvaralaštvo u Bosni i Hercegovini, kome takođe pripadam, smatram samo zavičajnim književnim centrom, a ne posebnom književnošću srpskohrvatskog jezika. Jednako poštujem svoje porijeklo i svoje opredeljenje, jer sam vezan za sve ono što je odredilo moju ličnost i moj rad. Svaki pokušaj da se to razdvaja, u bilo kakve svrhe, smatrao bih zloupotrebom svog osnovnog prava zagarantovanog Ustavom. Pripadam, dakle, naciji i književnosti Vuka, Matavulja, Stevana Sremca, Borisava Stankovića, Petra Kočića, Ive Andrića, a svoje najdublje srodstvo sa njima nemam potrebe da dokazujem. Znali su to, uostalom, oni članovi Uređivačkog odbora edicije „Srpska književnost u sto knjiga“, koji su takođe članovi Srpske akademije nauka i umetnosti i sa mnom su zajedno u Odeljenju jezika i književnosti: Mladen Leskovac, Dušan Matić, Vojislav Đurić, Boško Petrović.Nije, zato, slučajno što ovo pismo upućujem Srpskoj akademiji nauka i umetnosti, sa izričitim zahtjevom da se ono smatra punovažnim autobiografskim podatkom.”
Dokaz 2 ". Mešino Jugoslovenstvo je eksploatisalo Vuka Karažića do dogme zaštitništva tako da se stekao utisak “da nije bilo Vuka”;Makedonci , Slovenci i “Šiptari” ne bi znali ni čitati ni pisati a pogotovu Hrvati,Crnogorci i Bošnjaci jer kompletan taj dio govorno-jezičkog područja “ijekavice” je Vuk u svojim kasnijim radovima “podveo pod varijante srpskog ”. Dakle osim Vuka na ovim prostorima niko se nije bavio reformom jezika.Ispada da niko osim Vuka nije se bavio reformom “čitaj kako piše, piši kako govoriš da bi te ceo svet razumeo”
Selimovićevo esejističko, vremenski bespotrebno fikcionalno a prosječno postignuće pisano isključivo srpskim jezikom –ekavicom "Za i protiv Vuka"; u kojem je čisti bosanski jezik preveden na ekavicu ; u kojoj autor raspravlja o ulozi Vuka Karadžića u reformi srpskog jezika. To je djelo, osim njegove kritičko-analitičke vrijednosti potrebne ideološko-srpskoj varijanti jugoslovenstva , je zanimljivo jer svjedoči za savremenike i potomke o renegatskim piščevim nacionalnim opredijeljenjima. Esej "Za i protiv Vuka" je potpuno uronjen u problematiku stvaranja modernog srpskog standardnog jezika, s protagonistima Vukom Karadžićem, njegovim protivnicima i mlakim pristašama u vojvođanskim i srpskim građanskim krugovima, te brižljivo prikazanim etapama borbe.Vuk Karadžić je dopunio 18 lista “pravopisa serbskog” iz 1810. izvjesnog Save Mrkalja dodavši mu iz latinice slovo “J” i izbacivši dva znaka kombinujući ih sa “LJ, NJ”, tj Vuk je stvorio nove znake tako što je pojedina slove stopio sa tankim poluglasom (l + ь -> lj, n + ь -> nj). Izgled slova đ je prihvatio od Lukijana Mušickog, dž je uzeo iz nekih starih rumunskih rukopisa, a ć iz starih srpskih rukopisa.Radeći na srpskom nacionalnom jezičkom programu skoro dvije decenije usvojio je znakove F i H iz središta “Ilirije” podveo “pod srpske”,pa onda preveo na “srpski” i Njegošev «Gorski vijenac”….. Za prosječnog “nesrpskog čitaoca ”, odmah upada u oči da Mešin esej “o Vuku” (ne)posredno ruši mit o "srpskohrvatskom" tj bosanskom jeziku, jer je sasvim ograničena na srpsku situaciju, dok o hrvatskoj prošloj, a ni onodobnoj (Ilirski pokret) jezičkoj tradiciji nema ni slova. O bošnjačkom stvaralaštvu na narodnom jeziku (alhamijado književnost) I o reformatorima bosanskog nema ni riječi. Selimović je u tom dijelu «srpskiji historičar srpskog jezika i od zagriženih velikosrpskih propagandista koji se sa tzv ilirskim (hrvatskim) preporođačima i bosanskim “fantomima jezika ” u Selimovićevom “naučno-esejističkom” doprinosu i ne pojavljuju. Mešino glavno esejističko stanovište utemeljeno je da on drži Vuka Karadžića za beskompromisnoga prevratnika “revolucionara” koji je potpuno odbacio stariju srpsku jezičku baštinu, nanijevši srpskom jeziku “revolucionarni udar” time što ga je sveo na ruralni tzv “narodni” idiom i “oslobodio” duhovno-intelektualnoga rječnika , kao i da je to je bila nužna faza koja je rezultirala kasnijim razvitkom srpske književnosti. Zanimljivo je da je I. Andrić januara 1946. pri prijemu u SAN-u čitao svoj esej o Vuku.Mešin kompleks identitetea i epigonstva je i ovdje «dopunio» Andrića...."
